अग्लो शिखरबाट जन्मिएको नदी,
अविरल, अविचलित, बगिरहन्छ सधैं।
आफ्नै बहाव, आफ्नै गति,
लक्ष्यतिर उन्मुख, अडिग ध्येयमा।
उसको आफ्नै बाटो छ,
नित्य बहिरहने कर्म स्वरूप।
जसलाई तिमी भन्छौ “धर्ती”,
जसलाई तिमी भन्छौ “जमिन”,
त्यही जमिनभन्दा तलै बग्छ नदी।
कहिल्यै प्रतिस्पर्धा गर्दैन ऊ,
तिम्रा सतहहरूसँग।
त्यसैले त,
तिमीले टेक्ने जमिनभन्दा तलै बसेर,
खुसीसाथ बगिरहन्छ नदी।
तिमी उसलाई रोक्छौ, बाँध बनाउँछौ,
अनेक बहानामा छेक्छौ।
तर, तिम्रा बाँधहरूको उचाइले
उसको लक्ष्य कहिल्यै रोकिँदैन।
छिचोल्दै, लम्किरहन्छ,
उचाइ पार गरेर समुद्रतिर।
त्यसपछि पनि,
ऊ सधैं मित्रभाव राख्छ।
तलै बसेर,
तिमीलाई मार्ग दिन्छ।
जीवन होस् त, नदीजस्तै होस्।
अग्लो चुचुरोबाट जन्मिए पनि,
कहिल्यै घमण्ड नगर्ने।
अवरोधलाई मेहनतले निस्तेज बनाउँदै,
सदाझैं बहिरहने।
अरुले टेक्ने जमिनभन्दा तलै बसेर,
गन्तव्यमा पुग्ने—
समुद्रको विशालता समेट्ने!
ओ, के तिमीले मनन गरेका छौ?
नदीको शालीनता, निरन्तरता,
अविछिन्न स्वरूप?
जीवन होस् त, नदीजस्तै होस्।
ऊ कहिल्यै रोकिँदैन,
घमण्ड गर्दैन।
तर, लक्ष्यमा पुग्छ—
शालीन, अटल,
अग्लो स्वाभिमानसहित !
