केशव भट्टराई
झापा । सिंगो संसार लकडाउनमा बाँधिएको थियो।मानवतामाथि त्रास हावी भइसकेको थियो।मानिसहरू आफ्नै घरभित्र थुनिए,घरभित्रका आफ्नै परिवारका सदस्यहरू समेत एकअर्काबाट टाढिँदै गए।
त्यो अप्रत्यासित र कहालीलाग्दो क्षणमा —जीवन पुनः खोज्नु थियो।
टाढा भएका मानिसहरू फेरि नजिक ल्याउनु थियो ।त्रासको अन्धकार चिर्नु थियो र संवेदनाको उज्यालो जगाउनु थियो।
त्यो विषम परिवेशमा,पूर्वी नेपालको झापाबाट एउटा अभियानको उद्घोष भयो —“एकका लागि एक अभियान।”
कोभिडको कहरबीच पनि मानवीय सेवाको दीप प्रज्वलित गर्ने अभियान।
सन्देश सरल थियो —“आफ्नो वरिपरि कोही भोकै छ भने,
कम्तीमा एकजनाले एकजनालाई सहयोग गरौं।”
मानवीय संकटको मल्हम लगाउन सहयोगी पाइलाहरू बढ्दै गए। परिकल्पनाकार महेन्द्रकुमार गिरीको आह्वानमा सहयोगी मनहरू यसरी जुटे —खाद्यान्न मात्र होइन,सास बचाउने अक्सिजन पनि उनीहरूले बोकेर हिँडे।
कोभिडको दोस्रो लहरमा,जब अस्पतालका बेडहरू शून्य भए,जब सास रोकिन थाले,त्यो बेला ‘एकका लागि एक अभियान’अक्सिजन बैंक लिएर अगाडि बढ्यो। पिसिआर ल्याब स्थापना भयो।जीवनलाई पुनः सास फेर्न सक्ने आशा दिइयो।
अन्ततः यो अभियान केवल झापामा सीमित रहेन। विश्वभर छरिएका झापाली र नेपालीहरूलाई पनि जोड्यो।देशको सिमाना पारी पुगेर मानवताको डोरी बाँध्यो।
आज फेरि —
आन्दोलन र प्राकृतिक विपत्तिका घाउले थिलथिलो झापा,उस्तै पीडामा छ।
तर ‘एकका लागि एक अभियान’फेरि त्यही मल्हम लिएर उभिएको छ।
जलेका सार्वजनिक सम्पत्तिहरू पुनर्निर्माण गर्दै,
बाढीले बगाएका विपन्नका घरमा राहत पुर्याउँदै,
यो अभियान फेरि सशक्त रूपमा अघि बढिरहेको छ।
‘एकका लागि एक’ —
यो केवल अभियान होइन,
यो झापाको चिनारी हो।
यो संवेदनाको शपथ हो।
गाँस होस् या सास,
संकट होस् या सेवा,
हामी साथमा छौं।
किनकि हामी सबै —
एक अर्काका लागि एक हौं।
