विमल दाहाल,

कोभिडको दोस्रो पटकको परीक्षण गर्दा मेरो पोजेटिभ देखिएको थियो । मिति २०७७–०७–२४ गते परीक्षण गर्दा कार्तिक २७ गते पोजेटिभ रिपोर्ट आएको होे । म कोभिड–१९ भएर होम आईसोलेसनमा बसेको तेह्रौ दिन मिति २०७७–०८–०९ गते माई नगरपालिका स्वास्थ्य शाखाबाट स्वाब संकलन गरी प्रादेशिक अस्पताल झापाबाट गरिएको परीक्षण रिपोर्ट आज शुक्रबार २०७७–०८–१२ गते नेगेटिभ आएको छ ।

सबै मेरा हितैषीहरुमा जानकारी गराउँछु । विहानको साढे ११ मा स्वास्थ्य निरीक्षक पुष्कर कट्टेल सरले रिपोर्ट नेगेटिभ आएको तर सामाजिक विकास मन्त्रालय र जिल्ला जनस्वास्थ्य कार्यालयबाट आउन बाँकी रहेको जानकारी गराउनु भयो । धन्यबाद पुष्कर कट्टेल सर र स्वास्थ्य शाखाको टिमलाई । कोरोना केही ठूलो समस्या हैन भन्दै आईसोलेसनमा बसेको बेला परिवारका सदस्य र अन्यलाई आश्वस्त पार्ने प्रयास म बाट भयो तर समस्यालाई आफूमै सीमित पार्ने प्रयास गरिएको थियो । मलाई एकान्तबासको बसाईमा प्रत्यक्ष—अप्रत्यक्ष रुपमा भेटघाट गरी, फोनमार्फत, सामाजिक सञ्जालमार्फत् तथा म्यासेज र कमेन्टमार्फत स्वास्थ्य जानकारी लिँदै स्वास्थ्य लाभको कामना गर्ने करिब एक हजार जनाभन्दा बढी मेरा आदरणीय व्यक्तित्वप्रति ह्रदयबाट नै नमन गर्न चाहन्छु ।
कोरोना पोजेटिभ पुष्टि भएपश्चात् १६ दिनसम्म होम आइसोलेसनमा रहँदाका अनुभव र आफ्ना विचारहरु यसै सामाजिक सञ्जालमार्फत् जानकारी गराउँन चाहन्छु । मैले आफू पोजिटिभ भएको जानकारी फोनमा पाउनेवितिकै यो सामान्य समस्या मात्रै हो भनी आफूलाई सम्हाल्ने प्रयास गरेँ । तत्पश्चात् मेरो कार्यालयका प्रमुख अजित योञ्जन सरलाई सम्पर्क गरँे, श्रीमतीसँग सल्लाह गरे, स्वास्थ्य प्रमुख पुष्कर कट्टेल सरलाई फोनबाट जानकारी गराएँ तथा नजिक सम्पर्क भएका साथीभाई र आफन्तलाई जानकारी गराएँ । आफूलाई ज्यादैँ ग्लानी र पीडाबोध भएको र किन र कसरी मैले यो भाइरस ल्याएँ भनी आफँैलाई प्रश्न गर्न पुगेँ तथापि मैले आफूलाई तत्कालै राम्ररी सम्हाल्न पुगेँ । यो ठूलो समस्या हैन यसलाई नियन्त्रण गर्न गाह्रो छैन भनी आफँै सम्हालिएँ ।

दशैं सकिदैँ मेरो स्वास्थ्यमा केही समस्या आएको थियोे । दशैं लगत्तै मलाई शरीरमा आलस्यता आएको हो । गत कार्तिक १७ गते म मोटरसाईकल चलाउँदै गर्दा मलाई कन्ट्रोल गर्न समस्या भयो । पछाडी दाई हुनुहुन्थ्यो । कार्यक्षेत्रबाट घर नजिकै आईपुगेको थिएँ । घरमा आइबाहिरको खाटमा आँखा चिम्लिएर एक घण्टा सुतँे । आमाले प्रेसर बढ्यो होला भन्दै घरेलु ओखती दिनुभयो । बेलुकाको खाना खाएर म सुतें । म, ६ महिनाको छोरो र नानीको आमा हामी एउटै बेडमा थियौँ । आधारातमा मलाई जीउ करकर खायो, पसिना आयो, अनि शरीर जाडो भएर ओढ्ने थप गरी मागे । ज्वरो नाप्दा ९९ डिग्री मात्र थियो । सिटामोल मागेर खाएँ विहान तन्दुरुस्त थियो ज्यान ।

भोलिपल्ट ९ बजे अफिस गएँ । अफिसको काम १२ बजेसम्म गर्दै थिएँ बसेकै स्थानमा हनहनी ज्वरो आयो । म कोठा आएँ र २ घण्टा सुतेँ । २ बजे अफिस गएँ अनि कोभिड अस्पतालका डा. रामकृष्ण आचार्यसँग शरीर कमजोर जस्तो भएको छ के खानु भनेपछि केही औषधी दिँदै केही लेखिदिनु भयो । औषधी बेलुका लिएर म कोठा आएँ । औषधीले ज्वरो र रुघामर्कीको समस्या कम भएपनि नाक प्राय बन्द हुने, मन्द ज्वरो आउने, टाउको दुख्ने ,हात—खुट्टाका जोर्नीहरु दुःख्ने ,थकान महसुस हुने जस्ता समस्याहरु चलिनै रह्यो । मसँगै श्रीमती पनि बिरामी परिन् । उनलाई मेरै लक्षण देखियो । अझ खोकी बढी ज्वरो १०३ डिग्री । दुबै नियमित अफिस जाने, काम गर्ने कार्यमा लागिरहेका थियांै । मैले त झन् कर्मचारी बैठक, अपाङता समिति बैठक र सहकारी शिक्षाको कार्यक्रम आयोजना गरी सम्पन्न गरेको थिएँ ।

कात्तिक २४ गते स्वास्थ्य निरीक्षक पुष्कर कट्टेल सरले फोन गरेर तपाई बलेको आगो मात्र ताप्ने । भेट छैन त हाम्रो भनेर फोन गरेर बोलाउनुभयो । म नगरपालिकामा थिएँ र उठेर स्वास्थ्य चौकीको औषधी स्टोरमा गए । सर पनि भरखर कोभिड—१९ पोजेटिभ भएर निको भएको मान्छे । नजिक आएन भन्ने सरको सोचाई होला भन्दै म ५ मिनेटमा आउँछु भन्दै गएँ । त्यहाँ पिसिआर लिइदैँ रहेछ । मैले खोकेको र औषधी मागेकोले डा.रामकृष्ण आचार्य, अनमि कमला श्रेष्ठ, अहेव जीवन ताजपुरियाले कुरा गर्नु भएछ र पिसिआर गर्न बोलाइएको रहेछ । मेरो स्वाव ल्याव असिस्टेण्ट साबित्रा दहालले लिनुभयो । २१ नम्वरमा दर्ता रह्यो मेरो स्वाबको । २८ जनाको स्वाव संकलन गरी कोटीहोम भोलिपल्ट स्वाब लगियो ।

म नियमित काममा थिएँ । कात्तिक २७ गते चौमासिक रिपोर्ट संकलनका लागि चिसापानी जादै थिएँ । करिब १२ बजे जिल्ला प्रहरी कार्यालय झापाको सरले ९८५२६९००४९ बाट फोन गर्नु भयो । तपाई फलानो हो ? कहाँ हुनुहुन्छ ? तपाई होम क्वारेन्टाईनमा फर्कनु सर तपाई लगायत ५ जनाको पोजेटिभ देखियो । मलाई झन् पसिना आयो ।
ममाई १० नम्बर वडा पुग्न लागेको थिएँ तर गाडी घरतिर फिराएँ अनि मेरो अफिसको जिल्ला प्रमुख अजित योञ्जन सरलाई सम्पर्क गरे । सरले सान्त्वना दिदैँ केही हुन्न घर फर्किन भन्नुभयो । मोटरसाईकल रोकेर डिलमा बस्दै श्रीमती सपनासँग कुरा गरँे । कोठा सफा गर्दै गर म होम आईसोलेसनमा बस्न आउँदैछु । पालैपालो स्वास्थ्य संयोजक पुष्कर सर, अफिसका सहकर्मी लगायतलाई सम्पर्क गरँे । एक घण्टापछि म घर आईपुगँे । हातखुट्टा सफा गरेर म कोठा छिरे र होम आईसोलेसनमा बसे ।

सामाजिक सञ्जालबाट मलाई पोजेटिभ भएको जानकारी गराउँदै मसँग नजिक भएकाहरुलाई स्वास्थ्यमा ख्याल गर्न आग्रह गरे । मलाई त्यतिबेला रुघा र सामान्य खोकीबाहेक अरु थिएन । नियमित बाफ लिने, अदुवा, बेसार, गुर्जो पानी पिउने, गेडागुडीको रस पिउने तथा अण्डा, काजु, किसमिस लगायतका पौष्टिक तत्व खाने कार्य नियमित भयो । यसका लागि श्रीमती सपना लगायत घरका सबै सदस्य लागि पर्नुभयो । भिटामिन बीसीडी, जिङचक्की लगायत खोकीको सिरफ लिएर स्वास्थ्यकर्मी दाजु तारा फुयल घरमै आउनुभयो । यो समयसम्म मेरो घरमा अन्य व्यक्तिको उपस्थिति बन्द भएको थियो । तारा दाईले साँझ ८ बजे २ सेट औषधि ल्याइदिनुभयो र म र श्रीमती सपनाले खान थाल्यौँ । सपनाको पनि कन्ट्याक्ट ट्रेसिङमा पिसिआर गरिएको थियो तर उनको रिपोर्ट चाहिँ नेगेटिभ आयो । अब लक्षण देखिएकोमा म मात्र पोजेटिभ भएँ । परिवारमा अलिकति राहत भयो । ६ महिनाको बच्चा, ५ वर्षकी छोरी र ९ वर्षकी भतिजी तथा मधुमेह रोगको समस्या रहेको ६२ बर्षिया आमा हुनुहुन्थ्यो ।

नियमित होमआईसोलेसनमा बस्ने तथा सामाजिक सञ्जालमा कुराकानी गर्ने, समाचार पढने, रमाईला भिडियो हेर्ने, कार्यालयको रिपोर्टिङको काम गर्ने कार्यमा आफूलाई व्यस्त बनाएँ । दैनिक मोर्निङ वाकका लागि नजिकैको गरुवा खोलालाई स्थान छनोट गरी नियमित दौड तथा व्यायामलाई निरन्तरता दिएँ । रमाइलो पक्ष त त्यहाँ पनि रह्यो । एक दुई जना मान्छे म हिँड्दै गरेको बाटोमा आउँदै थिए भने मलाई देखेर डिलमा जान्थे । कमिजले मुख बन्द गर्दै दौडिन्थे अनि टाढाबाट बोलाउँदा पनि कोरोना सर्छ भनेर हो कि नबोली हिड्थे ।

म नियमित कोठामै थिएँ । तिहार आयो । बाटोमा मान्छे रमाईला कुराकानी गर्दै हिँडेको अनि देउँसीको समुह देख्दा नरमाइलो लाग्थ्यो । दिदी शान्ता कोईरालालाई यो पटक माइत नआउनु भाइले टिका लगाउदैन भने तर दाजुलाई लगाउने हो कि भनेर पनि सोधे । हामी २ दाजुभाइ २ दिदी बैनी कान्छी बैनी संझनाको यो पटक लगाउन मिल्ने थिएन । दाईले पनि भाइ बिरामी छ यो पटक कसैले नलगाउने भन्नुभयो । बुवा, आमा, श्रीमती, छोरा—छोरी कसैले टिका नलगाउने निर्णय भएछ । सानो मेरो ६ महिनाको छोरोलाई पनि पहिलो पटक टिका लगाइएन । यो वर्ष मंसिरमा टिका छ भनी कसैले नलगाउने भएपछि बहाना बनाईयो । ५ र ९ वर्षका दिदीहरुको पहिलो पटक भाइलाई टिका लगाउने एक महिनादेखिको सपना, उत्सुकता र चाहना मेरो कारणले नै बञ्चित भएर गयो ।
निराशामा तिहार बित्दै थियो । चौथो दिन लक्ष्मीपुजाको दिन माईका मेयर दिपककुमार थेबेले फोन गर्नुभयो कस्तो छ तपाईलाई ? हामी आउँदैछौ । के के ल्याईदिनु, सेनिटाईजर, माक्स, औषधी अरु केही ? मेरो छाति ठूलो भएर आयो । मुखले कुरा मात्र मिलाउने स्वार्थी आफन्तहरु, नजिकका छिमेकी तथा साथीभाइको याद आयो । केही छिमेकी नै आउन छोडेको अवस्था थियो, विद्वान आदर्शका भाषा बोल्ने निकै जानीटोपल्ने व्यक्ति नै बोल्न बन्द गर्दै घर भन्दा परपर हिड्न थाल्यो । केहीले फोनबाट आउन नमिल्ने भएपछि फोन गरेको छु है जस्ता कुरा गरिरहेको बेला मेयर आफैँ आउँदैछु भन्दा मेरो जनप्रतिनिधिदेखि सम्मान जागेर आयो । केही समयमा मेयर थेबे, स्वास्थ्यकर्मी कमला श्रेष्ठ, मलाई सधै भलो चिताउने अनन्य मित्र खगेन्द्र राई र नेकपा माईका सचिव हेमबहादुर लायो मगर दाई आएर स्वास्थ्य जानकारी लिनुभयो । सेनिटाईजर, माक्स, औषधी लगायतका सामग्री परिवारका सदस्यलाई छोडेर निडर भएर स्वास्थ्य लाभ लिन सुझाव दिँदै विदा हुनुभयो । होम आईसोलेसनमा रहेकोमा केही खुशी पलायो ।

अरु बेला जस्तो हैन साँच्चीकै एक्लो महसुस हुने यो बेला । यो समयमा पनि नसम्झने, कुरा काट्ने, नानाथरी हल्ला फैलाउने, सम्बन्धमा धमिलो बनाउन खोज्ने व्यक्ति मेरो जीवनमै कहिल्यै सहयोगी बन्न सक्दैनन् । यो मेरो प्रतिबद्धता हो । सामाजिक सञ्जाल र अन्य साथीभाइले बारम्बार फोन तथा कुराकानी नगर्ने हो भने डिप्रेशनको शिकार बनिने मेरो महसुस रह्यो । होम आईसोलेसनमा रहेकालाई फरक व्यवहार नगर्न सबैलाई अनुरोध गर्दछु । यो मरो अनुभव हो । विशेषगरी भेटबाट, फोन, सामाजिक सञ्जाल तथा विभिन्न माध्यमबाट मलाई स्वास्थ्य हौसला दिने व्यक्तिको नामावली एउटा डायरीमा कैद गरेर राखेको छु । त्यो जीवनभरि सम्झिरहने छु ।

मलाई निरन्तर स्वास्थ्य लाभका लागि सहयोग गर्ने श्रीमती सपनालाई विशेष धन्यवाद परिवारमा बुवा, आमा, दाजु गोपाल, भाउजु बिन्दा तथा २ छोरी निरुपा र टेनिसा झन् सहयोगी रहेका छन् । वल्लो कोठावाट ६ महिनाको छोरो हेर्न वारम्बार भिडियो कल गरी पल्लो कोठामा हेर्ने कार्यले समेत तनाव कम रहँदै आयो । इन्टरनेट यो समयको लागि मेरो सहयोगी साथी बन्यो सबै दिन । होम आईसोलेसनमा रहँदा मलाई स्वास्थ्य अवस्था जानकारी दिँदै स्वास्थ्य लाभको कामना गर्ने केही मान्यजन तथा आफन्तहरु संझदै नमन प्रकट गर्न चाहन्छु । अबका केही दिनमा म कोरोना बिरामीलाई मेरो रगतको प्लाज्मा दान गर्न तयार रहेको जानकारी सबैमा गराउँदछु ।

प्रतिक्रिया

कृपया प्रतिक्रिया लेख्नुहोस्!
कृपया आफ्नो नाम लेख्नुहोस्