देशमा पहिलो चरणको भन्दापनि बढी खतरापूर्ण तरिकाले कोभिड १९ बढ्दो छ । मृत्युदर पनि बढ्दो छ । सक्रमितको दर पनि बढ्दो छ । देशका धेरै जिल्लामा निषेधाज्ञा जारी भएको छ । जनता घरघरमा बस्न बाध्य छन् । कोभिडमा कसरी बाँच्ने भन्ने चिन्ता त छँदैछ, देशको राजनीतिले कस्तो मोड लिन्छ भन्ने चिन्ता जनतामा झन् गढेको छ ।

राजनीतिक स्थीरताविना यो कोभिडलाई नियन्त्रण गर्न सकिँदैन भन्ने आमबुझाई छ । त्यसैले पनि बैशाख २७ गते के हुन्छ होला भन्ने आमजनताको चिन्ता र चासोको विषय थियो । कोरोनाबाट त आफू सुरक्षित बस्दा बच्न सकिएला तर, आफैले निर्वाचित गराएर पठाएका नेताले देशलाई कता लैजाने हुन् भन्ने विषयमा सुरक्षित रहन नसकिने अवस्था भयो ।

म एक नेपाली नागरिक मलाई देशको चिन्ता छ । यही देशमा म मेरो भविष्य खोज्दैछु । यही देशमा केही गर्न सक्छु भन्ने उद्धेश्यले भएको सम्पत्ति बैकमा राखेर उद्यमी बन्न चाहिरहेको छु । विदेसिनु देश विकासको लागि स्थायी बाटो हैन, त्यसैले पनि आज हामीले स्वदेशमा केही गर्न सकियो भने भावी पुस्तालाई विदेसिनबाट रोक्न सकिन्छ भन्ने मेरो बुझाई रहेको छ । मैले मात्र हैन, आज कयौ युवा के हुन्छ होला भनेर उत्सुकताका साथ टिभीमा प्रत्यक्ष प्रसारण हेरिरहेका थिए । सभामुखले प्रधानमन्त्रीलाई बोल्ने समय दिनुभयो– प्रधानमन्त्रीले तीन बर्ष २ महिनामा आफूले गरेका कामको मुल्याङ्कन गर्नु भयो । उहाँको कुरामा मिठास थियो । अनि देशले अहिलेसम्मको शक्तिशाली प्रधानमन्त्री पायो भन्ने लाग्न सक्थ्यो । कसैले गर्न नसकेको काम केपी ओलीले नै गरे भन्ने आमबुझाई पनि छ । देशको नक्सा फेर्नेदेखि लिएर देशले गुमाएको भूभाग फिर्ता लिने कुरासम्म प्रधानमन्त्रीले नउठाएका हैनन् ।

यी प्रधानमन्त्रीले धेरै राम्रो काम गरे भन्ने आमबुझाई रहेको भएतापनि प्रतिनिधिसभाको बैठकमा विश्वासको मत लिन बोलाएको बैठकमा उनलाई विपक्षी पार्टीले राम्रै जवाफ दिए । राष्ट्रियताको सवालमा एक भएका पार्टी आज प्रधानमन्त्रीको कार्यशैलीप्रति असन्तुष्टी व्यक्त गरे । विपक्षमा परेको पार्टीले असन्तुष्टी व्यक्त गर्नु त स्वाभाविकै ठहरिन्छ तर, जसको समर्थन पाएर सरकार बनाएका थिए । प्रधानमन्त्री भएका थिए । तिनै समर्थन पाएका पार्टीका नेताले बोलिरहँदा प्रधानमन्त्रीको टिप्पणी मात्र गरे । प्रश्न मात्र सोधिरहे । पटकपटक गरेका सम्झौतामा प्रधानमन्त्री चुकेको कुरा मात्र दोहो¥याईरहे । बैठकमा नेपाली कांग्रेस , माओवादी , राजपा , जसपा , नेमकिपा र संयुक्त जनमोर्चाले बोलेका थिए । जति पनि पार्टी अध्यक्षहरुले बोले, उनीहरुको भनाई प्रधानमन्त्रीप्रति असन्तुष्टी नै रहेको पाइयो । आखिर किन यतिका पार्टीहरु असन्तुष्ट भए होला ! त्यो नेपाली जनताले नै बुझ्न सक्नु पर्दछ । पहिलो पटकको सम्वोधनमा पनि प्रधानमन्त्रीले सभामा उपस्थित सबैलाई मीठो मुस्कानमा आफूलाई विश्वासको मत दिन अनुरोध गरेका थिए । मन्त्रमुग्ध शैलीमा उनले बोलेका थिए । तथापि उनको विरोध नै भयो । परिणाम आयो अविश्वासमा । प्रधानमन्त्री ओलीले विपक्षीसंग त विश्वासको मत गुमाए नै, आफ्नै पार्टीभित्र पनि गुमाए । जसले गर्दा १ सय २१ आफ्नो मत हँुदा ९३ मतमात्र प्रधानमन्त्रीको पक्षमा आयो । भाइ फुटे गवार लुटे भनाई आज फेरि मेल खायो । आफ्नै सरकार आफै ढालेर । ओलीको दम्भको परिणाम आज देखाएका छन् ।

यता जनता कोरोनाले ढल्दैछन् , उता प्रधानमन्त्री विश्वास नपाएकाले ढल्दैछन् । जनतालाई अक्सिजन चाहिएको छ नेतालाई प्रधानमन्त्रीको कुर्सी । जय होस् यो लाजनीतिकोे । बैशाख २७ गते जव प्रधानमन्त्री प्रतिनिधिसभाको बैठकमा आफ्नो पक्षमा विश्वासको मत मागिरहेका थिए ,जनता यस्ता स्टाटस हाल्न बाध्य थिए ।

ओलीले प्रधानमन्त्रीको पद माओवादीको समर्थनमा पाएका थिए । आज तिनै माओवादीकोे साथ नहुँदा पद गुमेको छ । एमाले र माओवादीले राष्ट्रपतिसमक्ष समर्थनको पत्र बुझाएका थिए । एमाले र माओवादीको गठवन्धनपछि दुईतिहाई बहुमत पाएको सरकार बन्ने पक्का भएको थियो । नेकपा एमाले अध्यक्ष केपी शर्मा ओली २०७४ साल फागुन ३ गते बिहीवार प्रधानमन्त्रीमा नियुक्त भएका थिए । प्रतिनिधिसभामा एमालेका १२१ र माओवादीका ५३ गरी १६४ सासंद छन् ,जवकि बहुमतका लागि १३८ सांसद भए पुग्ने गणितको आधारमा सरकार बनेको थियो । २०७४ साल फागुन ३ गते केपी ओली प्रधानमन्त्री बनिरहँदा अव देशले पाँच बर्षलाई प्रधानमन्त्री पायो भन्ने कुरामा आमजनता थिए । आमजनताको विश्वास र भरोसाका प्रधानमन्त्री केपी ओली बन्दै गए तापनि उनको कार्यशैली तानशाहझै भएको भान आफ्नै पार्टीभित्र र विपक्षीहरुले महसुस गरेका थिए ।सभामा प्रचण्डले बोलिरहँदा केपी ओलीले इमान गुमाउनु भयो । छातीमा हात राखेर भन्नु पर्छ । म मन,मस्तिष्क र मुखमा एउटै कुरा बोल्छु तर, उहाँ मनमा एउटा मुखमा अर्कै कुरा गर्नु हुँदोरहेछ भनेर दोष लगाईरहनु भएको थियो । दोस्रो पल्ट पनि प्रधानमन्त्रीले विपक्षीहरुको प्रश्नको जवाफ दिनु भयो –कहिलेकाहिँ भाडा छिटो माझ्दा सफा नहुन पनि सक्छ । त्यसैले सफा बनाउन समय लगाएर माझ्नु पर्ने धारणा राख्दै जवाफ दिन थाल्नुभयो । यसरी दोहोरी सभामा परिरह्यो । एक अर्काप्रति छेडछाड र घोचपेच चलिरह्यो ।

जनता अक्सिजन मागिरहेका छन् । नेता कुर्सी खोजिरहेका छन् । जनता अक्सिजन पाए बाँचिने आशमा छन् । नेता पक्षमा भोट हाल्न पाए कुर्सी पाउने आशमा छन् । जनताको जीउधनभन्दा बढी चिन्ता आफ्नो कुर्सीको रहेको छ । नेताहरु अर्का नेतालाई इमानको कुरा गर्छन् तर, के यो देशमा इमान भएका नेता छन् ?आफ्नो स्वार्थ पूरा नहँुदा इमान चाहिन्छ ? जनताको काम गर्न इमान चाहिदैन ?पाँच बर्षको लागि गरिएको चुनाव फेरि घोषणा गर्न इमान चाहिदैन ? पांच बर्षको लागि गरिएको जनमतको कदर पूरा गर्न इमानले छेक्दैन ?जनताको जनमतको कुनै कदर छैन ? मन्त्री र प्रधानमन्त्री मात्र बन्नलाई इमान चाहिदैन ?अव नेपाली जनता जाग्नु पर्दछ । इमान छातीमा हुने हो कि दिमागमा हुने हो अब हामीले नेतालाई देखाउन सक्नु पर्दछ । राजनीति गर्नु भनेको देश र जनताको लागि हो । मन्त्री , प्रधानमन्त्री हुनु भनेको परिवारका लागि हैन, देश र जनताको लागि हो भन्ने भावनामा नेताहरुले राजनीति गर्नु पर्दछ । देशको विकासमा राजनीति स्थीरताले ठूलो भूमिका खेल्दछ । तसर्थ देशले स्थायी सरकार खोजेको थियो । जसले विकास गरोस् । जसले जनताको भावना बुझोस् । रोगसंग त लडिएला तर राजनैतिक स्थीरतासंग लडेको धेरै भयो । रोगले भन्दा बढी धेरैले ज्यान गुमाए अव इमानको राजनीति गरौ । राजनीतिलाई लाजनीति नबनाऔ । म राम्रो भनेर भनिरहँदा परिणाम अबिश्वासको नआओस् ।

प्रतिक्रिया

कृपया प्रतिक्रिया लेख्नुहोस्!
कृपया आफ्नो नाम लेख्नुहोस्