पत्रकार निर्दयी हुन्छ भनेर भनिन्छ ।किनकि उसले जस्तोसुकै दर्दनाक र भयानक घटनालाई हेर्न र त्यसका बारेमा मुटु दह्रो पारेर समाचार लेख्न सक्नु पर्छ । कोरोना महामारी शुरुभएयता धेरैभन्दा धेरै मृत्युको समाचार लेख्दै आएको छु । चिनेका साथीभाइ र आफन्तको समाचार पनि कठोर भएर गरेको छु । कतिपय पाठकले कोरोनाले मरेको समाचार कम गर्नु भन्ने सुझाव पनि दिएका छन् । सबैभन्दा अगाडि कोरोनाले मृत्यु भएको समाचार लेख्ने मेरो हातले आज आँट गर्न सकेन । मेरा हितैषी, मेरा छिमेकी दिपेन्द्र पोखरेलको मृत्युको समाचार लेख्न मेरो हात अगाडि सरेन ।
बिहान ५ बजेको थियो मित्र उमेश राउतले दिपेन्द्र दाईको मृत्यु भयो अरे बुझ्नु बुझ्नु भनेर भन्नुभयो । मैले दिपेन्द्र दाईका कान्छा भाइ प्रविण जो मेरा सहपाठी हुन् उसलाई फोन गरेर सोधँे । काठमाडौंको नर्भिक हस्पिटलमा रुवाबासी चलिरहेको थियो । दिपेन्द्र दाई राति १२ बजे खस्नु भएको छ ।एकजना सह्रदयी शुभेच्छुक मित्र (दाई)को मृत्युको विवरण त मुश्किलले टिपेँ तर, समाचार बनाउने हिम्मत गर्न सकिनँ । विगत एक महिनादेखि उपचाररत उहाँको स्वास्थ्य अबस्था लगातार बुझ्दै थिएँ । सुधार हुँदैछ भनेर सुनाउँथे । निको भएर फ्याक्ट्री आउनु हुन्छ भन्ने बिश्वास थियो । बसाई थोरै मास्तिर भएपनि मेरो घरनजिकै उहाँको सिद्धिबिनायक प्लाई फ्याक्ट्री छ । जे सुन्न र देख्न नपरोस् भन्यो, त्यही सुन्नु पर्यो । त्यो दुखद समाचार कसरी लेख्नु भन्ने भयो ।मेरी श्रीमती सकुनले पर्दैन समाचार लेख्नु भन्दै थिइन् । ल्यापटप खोलेँ तर, समाचार लेख्न हात अगाडि सरेन । आखिर पत्रकारिताको धर्म निर्वाह गर्नैपर्ने भयो । मैले पाएको सूचनालाई सुसूचित गर्नै पर्यो । मन थामेर सानो समाचार लेखेँ ।
बसाई, पढाइ एकै ठाउँ बिर्ताबजारमा भएकाले हाम्रो उहिलेदेखिको पारिवारिक चिनजान नै हो । बिर्तामोड क्षेत्रकै पुरानो बासिन्दा उहाँको परिवार । जब बिर्तामोडमा आदिबासीबाहेक अरु समुदायको बसोबास थिएन । राजवंशी समुदायसँगको राम्रो संगत भएकाले दिपेन्द्र दाई लगायत उहाँको बुवा , भाइ प्रवीणलगायत प्राय सबैलाई राजवंशी भाषा मज्जाले बोल्न आउँछ । ‘हाल खबर ठीक छे ना’ भनेर मसँग कहिलेकाहिँ राजवंशीमा बोल्नु हुन्थ्यो । राजवंशीमा कुरा गर्दा अर्कै आत्मीयता महसुस हुन्थ्यो । मैले दिपेन्द्र दाईलाई उहिलेदेखि नै चिनेपनि संगत गरेको चाहिँ करिव १५ वर्षजति भएछ । उहाँ उद्योगी व्यवसायी मात्र हुनुहुन्नथ्यो, सामाजिक एवं विकास निर्माणका कार्यमा पनि उत्तिकै सक्रिय रहनु भएको थियो । एक होनहार, ऊर्जाशील, कर्मठ, समाजसेवी,सत्यमार्गी एवम कुशल व्यक्तित्वको अकल्पनीय निधनले ज्यादै मर्माहत बनाएको छ । उहाँ युवाहरुको धड्कन हुनुहुन्थ्यो । ‘दिपेन्द्र दाई’ भन्दै युवाहरु खोजी गरिरहन्थे । सबै माझ लोकप्रिय हुनुहुन्थ्यो ।
उहाँ पत्रकारहरुसँग पनि उत्तिकै मिलनसार हुनुहुन्थ्यो । आफै संचार उद्यमीको रुपमा आरम्भ एफएम खोल्नु भयो । पछि त्यही एफएममा मैले उहाँकै संगतका कारण लगानी गरेँ । केही वर्ष चलाएर पछि एफएम बेच्नुपर्ने अबस्था आयो । संचार क्षेत्रप्रतिको लगावले उहाँ भन्नुहुन्थ्यो‘मिडियाप्रतिको मेरो रहर हटिसकेको छैन अब फेरि एउटा मिडिया त खोल्नैपर्ने भयो इन्द्रजी सल्लाह गरौं ।’ मिडियामा सँगै रहँदाताका धेरै कुरा हुन्थ्यो । उहाँले भन्नुभएको धेरै कुरा मलाई संझना छ । त्यसमध्ये उहाँको जीवनको महत्वपूर्ण घटनाबारे सुनाउनु हुन्थ्यो –म त रत्नाखरबाट बाल्मिकी भएको हुँ ।मेरो जिज्ञाशामा नेपाल निर्माण व्यवसायी संघ झापाका पूर्व अध्यक्ष दिपेन्द्र दाई भन्नुहुन्थ्यो–मैले ठेक्कापट्टा गर्दा ४–५ सय युवा मेरो प्रत्यक्ष सम्पर्कमा थिए । बिहान उठेदेखि रातिसम्म उनीहरुसँगै मेरो उठबस हुन्थ्यो । पैसा त निकै कमाएँ तर परिवारले राम्रो नलिएपछि छोडेँ ।
निर्माण व्यवसायीको त्यो पेशालाई विस्तारै छोड्दै गएका दिपेन्द्र दाईले आफ्नो पहिचानलाई परिवर्तन गरे । अग्ला कदका लामो कपाल, लामो दारी अनि ओपन हुट गाडी अरुको नजरमा डरलाग्दो देखिने उहाँ पछि साधु सन्तजस्तै धार्मिक र सामाजिक बन्नु भयो । शालिन र भद्र बन्नु भयो । मैले काम गर्दै आएको मुसहर बस्तीका लागि उहाँले धेरै पटक सहयोग गर्नु भयो ।समाजका विपन्न अनि पीडितलाई खोजी गर्नुहुन्थ्यो । यो अकल्पनीय निधनले समाजको लागि अझ धेरै गर्ने उहाँको चाहना र गरिब बुरुवाले उहाँमाथि गरेको भरोसा पूरा हुन पाएन ।
समाजको लागि उहाँको ठूलो योगदान छ । देवी गुठीको जग्गाको लागि सधै मरिमेट्नु भयो । जब गुठीको जग्गा हिनामिना भयो त्यतिबेला उहाँकै अग्रसरतामा विरोध भएको थियो । जग्गा बेच्ने माफियाहरुलाई सामाजिक कार्वाही गर्ने काम भयो । गुठीको जग्गाको लागि डटेर बोल्ने साहस उहाँमा रहेको थियो । नेपाली कांग्रेस पार्टीका जुझारू युवा नेता एवम् नेपाली काग्रेस आवद्ध निर्माण व्यवसायी विभागका केन्द्रीय सदस्य दिपेन्द्र दाईको राजनीतिक सपना पनि अधुरै रह्यो । पार्टीमा आफूलाई कहिल्यै सत्तापक्षको ठान्नु भएन । बिर्तामोडको लागि धेरै काम गर्ने उहाँको चाहना थियो , योजना थियो । उहाँको राम्रा कुरा यो मेरो लेखमा अटाउन साध्य छैन ।
सामाजिक अभियन्ता दिपेन्द्र दाईको निधनले परिवार , समाज र राष्ट्रले नै एक योग्य व्यक्ति गुमाएको छ । आशाको दियो गुमाउनु पर्दाको पीडा छ र सहनै पर्ने विवशता पनि । दिपेन्द्र दाईको असामयिक निधनले भाउजु भूमिका पोखरेललाई परेको पति वियोग, शम्भु काका र काकीलाई परेको पुत्र वियोग ,मेरा साथी प्रवीणलाई परेको भातृ वियोगलगायत परिवार सवैमा बज्र परेको यो समयमा सहनुको विकल्प पनि रहेन । शोक सन्तप्त परिवारजनमा हार्दिक समवेदना । उहाँको पार्थिव शरीर यो संसारबाट विदा भएतापनि यो समाजमा उहाँको सम्झना र आवश्यकता सदैव महसुस भइरहने छ । अलविदा दिपेन्द्र दाई !
