उनी जुन घरमा माझ्ने गर्थिन् जुठो भाँडा
अचानक कानमा एकदिन शब्द पर्यो कडा,
भनिन् साहुनीले– आजदेखि नआऊ,
आफ्नो तलब लिएर जाऊ,
कोरोनाको कहर छ,
हामीलाई नि डर छ ।
डेरा पुग्दा घरवेटी ढोकैमा थिइन्,
उनले पनि चेतावनी दिइन् –
कोठा खाली गर,
देऊ सबै भाडा, जाऊ छोडेर घर ।
दिइन् पछ्यौरीको बाँधेको तलब,
घरबेटीलाई छैन उनको कुनै मतलब,
रित्ता भाँडाकुँडाले प्रश्न सोधी रह्यो–
साँझ के पकाउने ?
पैसा छैन हातमा,
सहारा पनि छैन साथमा,
उठिवास जीवन भयो उथलपुथल,
बाँधेर पोको पन्तुरो हिडे पैदल ।
केही महिना अघि छोडेथे श्रीमान्ले
ठक्कर खाँदै थिइन् चारैतिर धोकै धोकाले
तथापि हारेकी थिइनन् स्वाभिमान
तर, लाचार छिन् आज उनी
जोगाउन आफ्नो आत्मसम्मान
कमजोर शरीर शिरमाथि पोकाको भारी,
एउटा बच्चा काखैमा अर्को डोर्याएकी छिन् छोरी
खाली पेटमा मुसा कुद्दै खेल्दैछन् पौडी,
उठ्छन् मनमा प्रश्न कति–
छैन गन्तव्य पनि
कहाँ जानु यो ठाउँ छोडी ?
