लुतो

चिलाउँछ, चिलाइ रहन्छ,
जताततै गुज्गुजाउँछ ।
अनि पनि चिलाउँछ,
फेरि पनि चिलाउँछ ।
च्याप–च्यापमा चिलाउँछ
काप–कापमा चिलाउँछ,
आगत झस्किएर चिलाउँछ,
विगत सम्झिएर चिलाउँछ ।
कहिले सिंहदरवारमा चिलाउँछ,
कहिले बालुवाटारमा चिलाउँछ ।
कहिले प्रदेश–प्रदेशमा चिलाउँछ,
कहिले स्वदेश– विदेशमा चिलाउँछ ।
लाग्छ,
माईतीघर मण्डलामा गएर कन्याउँ,
उत्तर दक्षिण गएर कन्याउँ ।
कि त,
रत्नपार्कको समिको बोटबाटै चिच्याउँ…..।
बेला–कुवेलामा चिलाउँछ ।
के एक पटक शरीर भङ्ग गरेर हेरौं ?
शरीरको घाउजाँच गराएर हेरौ ?
सामान्य झन्झनाहट बाहेक
गज्जव सन्नाटा छ…. ।
यो झन्झनाहट,
आसेपासेको करामत हुनुपर्छ ।
कुनै ठोस वस्तु छैन,
कुनै तरल अनि ग्याँस छैन,
कुनै ज्ञान छैन, विज्ञान छैन ।
अनि फेरि चिलाउँछ ।
मलाई शंका लाग्छ….
प्रतिक्रियावादीको रसायन पो हो कि ?
सोध्छन् मान्छेहरु–
हात बाँधेर बस्ने…?
केही काम नगर्ने.. ?
कन्याई मात्रै रहने..?
मलाई थाहा छ,
मेरा हातहरु उस्ता थिएनन् ।
एउटा खानामा हुँदा
अर्को कारखानामा हुने गर्छ ।
एउटा अभियानमा हुँदा, अर्को स्वाभिमानमा उठ्छ ।
अहिले लाग्छ,
विमती राख्नेलाई बुर्कुसी मार्दै भगाउँ
कहिले तातोपानीले घरमा आगो लगाउँ
अनि, शरीरका रोम रोम भङ्ग गरौं ।
महान त्यागी बनौं ।
हजुरआमाले झै,
ठुलो खड्कुलोमा खरानीमा सबै लुगा पकाए झै,
के अब…. ?
लुतो पकाउँ ।