मलाई मेरो फालिएको पित्तथैलीको औधी माया लाग्यो । झण्डै चौहत्तर बर्षसम्म मसँग रहेको पित्तथैली फालियो । मसँगै जन्मिएको मेरो पित्तथैलीले मलाई साथ दिएको थियो, मलाई सहयोग गरेको थियो । उसभित्र एउटा ढुङ्गा जन्मिएपछि मैले उसको हत्या गर्नु पर्यो । फाल्नु पर्यो । मैले उसलाई विचरा पनि भनिनँ । मलाई उसको औधी माया लागेको छ ।
त्यो मेरो शरीरको अङ्ग थियो । जीवनभरि मसँगै थियो । मलाई बाँच्न सघाएको थियो । ऊ र म सँगै बाँचेका थियौं । फाल्न पर्ने भयो । फालियो । अब ऊ अस्तित्वमा छैन । अस्तित्वमा हुँदा मैले माया गर्न जानिनँ कि ? अहिले भने मलाई धेरै माया लागेको छ । एक प्रकारले मलाई शोक छाएको जस्तै भएको छ ।थाहा छैन, अरूलाई यस्तो हुन्छ कि हुँदैन ? मलाई भने अनौठो भएको छ । मलाई मेरो पित्तथैलीको माया लागेको छ । सायद सुप्रसिद्ध लेखिका शारदा शर्मालाई यस्तै अनुभूति भएको लेख कतै पढे जस्तो लाग्छ । यस अर्थमा उहाँ मेरो गुरु हुनुहुन्छ । यसै शारदा शर्मा मेरो मन परेकी लेखिका हुनुहुन्छ । उहाँका अधिकांश पुस्तक पढेको छु । अहिलेसम्म देखभेट भएको भने छैन । उहाँको लेखनबाट म ज्यादै प्रभावित छु । मैले सम्झेको ठीक हो भने उहाँलाई र मलाई उस्तै अनुभूति भएको छ ।
धेरैलाई मेरो अनुभूति अनौठो लाग्न सक्छ । मलाई थाहा छ, म आफै अनौठो लाग्न सक्छु । त्यसो हुँदै पनि मलाई ठीकै लाग्छ । मलाई जे लाग्छ, मैले त्यो लेखेको हुँ । भनेको हुँ ।
मेरो स्वास्थ्यको सामान्य समस्याको परीक्षणमा पित्तथैलीमा ढुङ्गा देखापर्यो । यसको शल्यक्रियाबाट हटाइनुको विकल्प नरहेको चिकित्सकीय परामर्श भएर मेरो ढुङ्गासहितको पित्तथैली निकालियो र फालियो । म स्वस्थ हुँदैछु । कुरा त यति हो ।
मैले अस्पतालका डाक्टर, नर्स र अरू स्टाफका नकारात्मक समाचार पनि पढेको छु । मैले त्यस्तो कुनै व्यवधान भोग्नु परेन । मेरो शल्यक्रियामा सरिक हुने डा. शम्भु नवल उहाँको टीम, नर्सहरू र अस्पतालका अन्य स्टाफहरूले देखाएको सद्भाव, व्यवहार र सेवाले म पानी− पानी भएको छु । उहाँहरूको व्यवहारले नै म आधा निको भएँ । सबैलाई धन्यवाद भन्न चाहन्छु ।
अनि मेरा रोगका विरुद्धमा मेरा परिवार र नाताका व्यक्तिहरूले धेरै मिहेनत, चिन्ता र तनाव लिनु पर्यो । मेरी रोगी पत्नी रमाको अहिलेसम्म दैनिकी सामान्य भएको छैन । मेरो छोरो सुशान्त र सालो गोपालले अस्पतालको कहर काटे । चिसो खाए । विदेशमा रहेको छोरो युवराज, बुहारी हिमा, नातिनी मेधा र नाति म्रिनलले धेरै चिन्ता र तनाव लिए मेरो स्वास्थ्य लाभको कामना गरे । काठमाण्डौमा रहेकी छोरी शान्ता बुहारी सुस्मा चिन्तित बने, दिनहुँ मेरो खबर लिइरहे । विदेशमा रहनु भएको ज्वाइँ र नेपालमै रहेका नातिनीहरू स्नेहा, ब्लेस र नाति ब्रेन्दनले स्वास्थ्य लाभको कामना गरिरहे ।
मेरा दुईजना रोगी दिदीहरू हिमा लामिछाने र कमला खतिवडाले मेरो सानु रोगमा मलाई आमा बित्नु हुँदाको दश महिनाको भाइ सम्झेर भाउजू समेतले ठूलो चिन्ता गरिरहनु भयो । मेरो रोगी माहिलो दाई र भाउजूले चिन्ताग्रस्त भएर खोज खबर गरिरहनु भयो । ठूला रोगसँग लडेकी मेरी कान्छी भान्जी तुलसाबाट अहिलेको प्रविधिको विकास भएको समयमा यो समस्या काँडो झिकेजस्तै मात्र हो भनेर समस्यालाई सरल बनाउने काम भयो ।
मेरा अन्य नाता गोता, मित्रहरू, शुभेच्छुक, साथीभाइ, गाउँ टोलबाट जुन सद्भाव र शुभकामना फोनबाट, सामाजिक सञ्जालबाट, भेटघाटबाट मैले प्राप्त गरेँ मलाई त बिरामी भएको नै महसुस भएन । सबैप्रति कृतज्ञ छु र सबैमा धन्यवाद भन्न चाहन्छु ।
मेरा पुराना मित्र, मेरा अनन्य शुभेच्छुक माननीय गोपालकुमार बस्नेतले लेख्नु भएको छ ‘ बिर्ता सिटीका नराम्रा कुरा भए मलाई भनी दिनु र राम्रा कुरा भए अरूलाई भनी दिनु ’- निश्चय नै म त्यसै गर्ने छु । सबैमा यस्तो सोच होस् जस्तो मलाई लागेको छ ।
यसरी मेरो पित्तथैलीको कथा सकिएको छ र मलाई भने अझै मेरो पित्तथैलीको माया लागिरहेछ ।
