झापा, भदौ २ । ९० को दशकमा “कुछ कुछ होता है”, “दिलवाले”, “देउता” वा “साथी” जस्ता चलचित्र लाग्दा सिनेमा हलमा टिकट काट्नको लागि मारामार हुने गथ्र्यो। टोलका दादा भनेर चिनिने केटाहरूले भीड चिरेर पहिला टिकट काट्थे, त्यसपछि बल्ल अरूको पालो आउँथ्यो। महिला वा शान्त स्वभावका मानिसलाई त अझ गाह्रो हुन्थ्यो। ती दृश्यहरू त्यो समयको सिनेमा संस्कृतिको थियो।
तर यस्तै दृश्य अहिले अस्पतालमा देखिन्छ भन्ने सुन्दा अचम्म लाग्छ। प्रादेशिक अस्पताल भद्रपुरको नयाँ भवनमा बिरामीले पुर्जा काट्नकै लागि युद्ध लड्नुपर्छ जस्तो अवस्था छ। उपचारको लागि टाढा–टाढाबाट आएका बिरामी र उनीहरूका परिवारजन पुर्जा काट्ने काउन्टरमै ठेलमठेलमा परेर हैरान हुन्छन्।
भवन नयाँ बनेको छ, तर प्रणाली भने अझै अब्यवस्थित छ। काउन्टर करिब पाँच फिटभन्दा अग्लो भएकाले होचो उचाइ भएका मानिसलाई भित्रका कर्मचारी देख्नै मुस्किल पर्छ। कर्मचारीले बिरामीको नाम सोध्दा आवाज बाहिर स्पष्ट आउँदैन, बिरामीले चिच्याएर नाम भन्नुपर्छ। तर त्यस्तो चिच्याहट पनि प्रायः नबुझिने गुनासो सेवाग्राहीले गरेका छन्।
एक जना सेवाग्राही भन्छन्, “कम्तिमा बिरामी त थाकेर आएका हुन्छन्। त्यसरी ठेलमठेलमा कसरी उभिन सक्छन् ? अस्पतालले यति पनि व्यवस्थापन गर्न सक्दैन?“
त्यस्तै, बिरामी बच्चा बोकेर लाइनमा उभिएकी एक महिलाले गुनासो पोखिन्, “बच्चा बिरामी भएर आएको छु। एक घण्टाभन्दा बढी लाइनमा बस्दा कति दुःख हुन्छ। नयाँ भवन बनेपछि त नयाँ प्रणाली पनि हुनु पर्छ नि।” “यति ठुलो अस्पतालमा एउटा सानो टोकनको व्यवस्था मात्र गरिदिए हामी बिरामीहरु आफ्नो टोकन लिएर आफ्नो पालोमा पुर्जा लिन सक्थ्यौ, तर यसमा व्यवस्थापन समितिको ध्यान जादैन।”
सिनेमा हलको भीड सम्झाउने यस्तो अवस्था अस्पतालमा देखिनु विडम्बना हो। सेवा लिन आउने धेरैले अनुमान गरेका छन्, धनी वा पहुँचवालाहरू त ठूला निजी अस्पतालमा जान्छन् वा भित्रबाटै नाम टिपाउँछन् । यहाँ मुख्यतया सामान्य आर्थिक अवस्था भएका मात्रै आउँछन्, त्यसैले व्यवस्थापनमा कसैको ध्यान नपुगेको हो कि भन्ने प्रश्न पनि उठेको छ।
