दमक । विश्वलाई अस्तव्यस्त बनाईरहेको कोरोना भाईरसको महामारी नेपालमा पनि देखिनासाथ सरकारले लकडाउन गर्यो । स्वास्थ्यकर्मी भएको नाताले लकडाउन अवधिमा पनि घरैमा बस्न पाईएनँ । नागरिकहरुलाई स्वास्थ्य सावधानी अपनाउन आग्रह गर्दै नियमित काममा खटिएको थिएँ । लकडाउन खुल्नासाथ नेपालमा कोरोनाको संक्रमण बढ्न थाल्यो । म स्वास्थ्यको कर्मचारी भएकोले मसहित मेरा सबै सहकर्मीहरु कोरोना संक्रमणको जोखिममा रहेका थियौं । जोखिम समुहमा रहेकोले पनि पर्याप्त सावधानी अपनाईएकै थियो । कामको चापले गर्दा अरु बिषय सोच्ने फुर्सद समेत थिएन ।
दशैं लगायतका नेपालीहरुको महान पर्वहरु नजिकिरहेका थिए । दमकमा भने संक्रमितको संख्या दिनानुदिन बढिरहेको थियो । लकडाउन खुल्नासाथ मानिसहरुले कोरोनानै पूणर्रुपमा नियन्त्रणमा आएकोझैं गरेर चहलपहल बढाएकोले गर्दा संक्रमणको दर बढिरहेको थियो । जति नै जोखिम र संक्रमण दर बढेपनि मेरो पेशाका कारण मैले समाजबाट टाढा रहेर बस्ने अवस्था छैन । नियमित ड्युटीमा खटिने क्रममा सामान्य रुघा खोकी लाग्नुका साथै ज्वरो समेत आयो । लक्षण देखिनासाथ म कार्यालय नआएर घरमै क्वारेन्टाईनमा बस्न थालेँ । मलाई संक्रमण देखिएपनि जित्न सक्छु होला भन्ने आत्मवल थियो । तर झण्डै बर्ष दिन मात्रै पुगेको नातिलाई पो समस्या हुन्छ कि भन्ने त्रास थियो । तर यसअघि पनि पटकपटक कोरोना परीक्षण गराएकोले कोरोनाको आशंका थोरै मात्रै थियो । घरैमा बसिरहेका बेला छाती अत्यन्तै दुख्न थाल्यो । अन्य कुनै समस्या होला घरमा भन्दा डराउने पो हुन् की भनेर मेरो अवस्थाको बारेमा परिवारलाई जानकारी नगराई छातीको एक्सरे गरेँ । एक्सरेको रिपोर्टमा निमोनिया भएको देखियो । अन्य रुघा खोकी पनि लागेकोले गत कात्तिक ५ गते कोरोना परीक्षणको लागि स्वाब पठाएको ७ गते कोरोना संक्रमण पोजेटिभ आयो । मैले जति नै साबधानी अपनाएपनि धेरै मानिसहरुसंग प्रत्यक्ष सम्पर्कमा रहनु पर्ने भएकोले कहाँबाट संक्रमण भयो भन्ने सोच्नै सकिएन ।
मलाई संक्रमण भएको र श्रीमती मुनाजीलाई समेत सामान्य लक्षण देखिएपछि उहाँको पनि परीक्षण गराउँदा पोजेटिभ रिपोर्ट आयो । छोरा बुहारी र नातिलाई अलग्गै राखेर हामी श्रीमान् श्रीमती अलग्गै कोठामा बस्न थाल्यौं । मलाई निमोनिया नै भैसकेकोले गर्दा निकै समस्या भयो । सास फेर्न गाह्रो हुने, खानाको स्वाद नहुने, निन्द्रा नलाग्ने जस्ता लक्षण देखिए । त्यसका साथै जीउमा रातो दाग जस्तो जताततै देखिन थाल्यो र डाईरिया पनि लाग्न थाल्यो । घरमै अक्सिजन राखेकोले त्यहीँबाट अक्सिजन लिने र लक्षणको उपचार गर्दै गएँ । स्वास्थ्यकर्मी पनि र श्रीमती पनि बिरामी भएर साथैमा रहेकोले बाहिर डर देखाउन भएन । तर मनमा भने धेरै डर पनि लाग्यो । छातीमा धेरै समस्या भएको र जीउमा राताराता दाग समेत देखिएकोले निकै डरले सतायो । दशैंको समय आफन्त साथीभाइ कसैसंग भेट गर्न पाईएन । आफन्त आउँदा समेत आफू घरमाथि छतबाटै तल बाटामा भएका आफन्तसंग गफ गरियो । अहिले पनि निरन्तर चिकित्सकहरुको परामर्शमा रहेर औषधि गर्दै घरैमा बसिरहेको छु ।
हिजोबाट भने थोरै लक्षणहरु हराउँदै गएका छन् । तर एक हप्तासम्मको कडा ज्वरो र छातीको निमोनियाले गर्दा एकदमै धेरै कमजोरी महसुस भएको छ । यसअघि धेरै बिरामीहरुलाई टेलिफोनबाट र भेटेरै परामर्श र हौसला दिँदै आएको म आपैंmलाई सान्त्वना दिन नसक्ने अवस्थामा पुगेँ । काम नै स्वास्थ्य क्षेत्रमा भएकोले कोरोना संक्रमित भईएला भन्ने मानसिक तयारीमा त थिएँ । तर यति साह्रो पार्ला भन्ने सोचेको भने थिइनँ । समुदायमा जाँदा पनि मास्क अनिवार्य हुन्थ्यो । घर फर्किएर साबुन पानीले हात धुन्थेँ । सतर्कताका सबै उपाय अपनाउँदा अपनाउँदै पनि मलाई झुक्याएर कोरोना भाइरसले आक्रमण गर्यो । नेपाल अनि विश्वमा कोरोना संक्रमितहरुको संख्याको सूचीमा मेरो पनि संख्या जोडियो । तर अहिले भने केहि सहज अनुभूति गरेको छु र यति लेख्न सक्ने अवस्थामा आएँ ।
कतिपयले कोरोना भाईर केही हैन सामान्य हो तातोपानीले उडाईन्छ भन्दै गफ गरेको पनि सुनेको छु । कतिपयले भने कोरोनाको नाउँमा नागरिकलाई मुर्ख बनाईंदैछ सम्म भनेका छन् । तर तपाईं कोरोना भाइरसलाई जोक नठान्नु होला । यो हौवा होइन, सत्य हो । कति साबधानी अपनाउँदा अपनाउँदै पनि संक्रमण हुन सक्छ । अझ अहिले त कोरोनाको संक्रमण समुदायमै फैलिसकेको छ । आफू अगाडि भएका हरेक मान्छेलाई कोरोना भाइरस संक्रमित भएको ठान्नुस् । त्यही अनुसार मास्क लगाउनुस् र सामाजिक दूरी कायम गर्नुस् । हेलचेक्र्याईं गर्दा ठूलो मूल्य चुकाउनु पर्ने हुन सक्छ । ( नगेन्द्र भट्टराई दमक नगरपालिकाका स्वास्थ्य शाखाका अधिकृत हुन्)
