हेलो दिपेनजी आजभोली लेख्न छोड्नु भयो नि ! भनेर साथीहरुले भनिरहँदा के विषयमा लेखौ भनेर म सोचिरहन्थे । विषय पनि पाईरहेको थिइनँ के लेखौ भनेर । सामाजिक संजालमा हेर्थे देशका नेताहरुको भाषण ।
प्रधानमन्त्रीजस्तो व्यक्तिको भाषण सुन्थे अचम्म लाग्थ्यो । एउटा व्यक्तिलाई भरमार गाली गरेको पाउँथे । नक्कल गरेको देख्थे अनि प्रधानमन्त्रीको त्यस्तो भाषण आउँदा हाँसोले हल गुन्जिन्थ्यो । तालीको वर्षा हुन्थ्यो । प्रधानमन्त्री झन् कटाक्ष गर्न थाल्दथे । देशको प्रधानमन्त्रीले आफू सामान्य मान्छेझैं आफ्नो रिस पोखेका हुन्छन् । सार्वजनिक ठाउँमा आफ्नो रिस पोखिरहेका हुन्छन् । देशको सत्तामा बसेर सरकारलाई गाली गर्छन् । सरकारमा बसेर आफ्नो रिस पोख्छन् । नेपालीमा एउटा उखान छ ‘कुकुरले आफ्नो खुट्टा टोक्यो भने कुकुरको खुट्टा टोक्नु हुँदैन’ तर हालको राजनीति दृश्य हेर्दा कुकुरको खुट्टा मात्र टोक्ने हैन जीउ नै खान खोजेजस्तो भान हुन्छ । रिस कति छ । डाहा कति छ ।अनि बदलाको भावना त्यति नै छ ।
जनताको लागि भन्दै जनताबाट जनमत पाएका नेताहरुको भाषण सुन्दा लाग्छ जनताको लागि हो कि आफ्नो लागि , पदको लागि कि परिवारको लागि ,सत्ताको लागि हो कि सर्वप्रिय बन्नको लागि ।आफ्नो निजी स्वार्थबाहेक अरु कुनै उद्धेश्य छैन जस्तो भान हुन्छ । सुन्नलाई अप्ठ्यारो लाग्ने भाषण सार्वजनिक कार्यक्रममा मुख मुसारीमुसारी भाषण सुनाउँदा गलत परिपाटीको सुरुवात मबाट भईरहेको छ भन्ने आभास देशका प्रबुद्ध व्यक्तिलाई कदापी लाग्दैन ?आफू मात्र राम अरु सबै रावण । आफ्नो आङको भैसी नदेख्ने अरुको आङको कमिलालाई पनि देखेर टिप्पणी गर्नु कुन संस्कारको विकास कहाँबाट हाम्रा नेतागणमा हुँदैछ ? यो देशमा काम गरेर भन्दा भाषण गरेर जनतालाई खुसी बनाउने संस्कार हाम्रा नेतागणमा रहेको पाईन्छ । आफ्नो कार्य र भाषणले मैले यो देशलाई कता लादैछु भन्ने आत्मआलोचना गरे हुन्न ?
नाटकै हो । नौटंकी नै हो ।नाटकै हो ।नौटंकी नै हो । यी शव्द आजभोली निकै चर्चाको शव्द बनेका छन् । अझ सामाजिक संजालमा त भाईरल नै भएको छ । देशका प्रमुख व्यक्तिबाट यस्ता शव्द प्रतिपाद हुँदा र एक अर्काप्रति प्रतिउत्तर हुँदा शव्द भाईरल त भयो तर देशलाई के भो ? नेपाली जनताले के पाए? अनि युवा पुस्ताले राजनीतिक संस्कार कसरी लिने । राजनीतिलाई लाजनीति बनाउँदा पनि यो देशका नेतालाई लाज लाग्दैन ?कसले बढी गाली गर्ने भन्ने प्रतिस्पर्धा नै भएजस्तो देखिन थालेको छ । देश , जनता , विकास , भन्दा बढी राजनीतिक गालीगलौज गर्नुलाई हामीले कसरी बुझ्नु । एउटा नेता यो नाटकै हो भनेर समारोहमा भन्ने गर्छन् ,अर्को नेतालाई यो नौटंकी नै हो भनेर थाक्दैन । व्यक्तिगत स्वार्थका लागि नेता एक हुन सक्छन् ।परिवारको स्वार्थको लागि एक हुन सक्छन्् । तर देश र जनताका लागि एक हुन नसक्ने रहेछन् भन्ने सिद्ध गरेका छन् यस देशका नेताले ।
पक्ष,विपक्ष दुवै कथा सुनाउन खप्पिस भएका छन् । कथा मार्मिक हुन्छ । जुन जनतालाई सुनाउँदा जनता दंग बन्ने गरेका छन् । दैनिकजसो नयाँ–नयाँ शव्दको प्रयोग तथा नयाँ–नयाँ कथा नेपाली जनतालाई पनि रमाइलो लागेको आभास हुन्छ । अनि हामी जनता पनि यहि भाषणमा ताली ठोकिरहेका छौं । कथामा रमाईरहेका छांै । रमिता हेरी रमिते भईरहेका छांै । आफ्ना नेताले जे बोले, जे सुनाएपनि उनका हनुमान भएर हामी रमाइरहेका छांै । व्यक्तिगत इगो,रिसिइवीलाई सरकारमा बसेर सरकारको माईकमा भाषण दिईरहेका छन् । सरकारी खर्चमा व्यक्तिगत गाली एक अर्कामा बर्साइरहेका छन् । अध्यक्षमा लडाई परेको प¥यै छ । पहिलो अध्यक्ष, दोस्रो अध्यक्ष, तेस्रो अध्यक्ष । म अध्यक्ष । ऊभन्दा शक्तिशाली अध्यक्ष । प्रधानमन्त्री म छु, मै मात्र बन्न पाउनु पर्छ । मैले पनि प्रधानमन्त्री बन्न पाउनु पर्छ । एकले अर्कालाई जिस्काएको छ । एक अर्कालाई गालीगलौज गरेको छ । आफ्नो त सन्तान छैन अरुले सन्तान परिवारको लागि गरेका छन् आदि इत्यादि आरोप प्रत्यारोप देशका प्रमुख व्यक्तिले लगाउँदा आमजनतालाई लाज लाग्छ तर उनीहरुलाई लाग्ने वाला छैन । सुन्नेलाई लाज भइसकेको हुन्छ भन्नेलाई कुनै मतलव छैन । जीउ मर्काईमकाई नक्कल गरीगरी सभामा हाँसो छाउँदा प्रशंसा गरेजस्तो सम्झी झन् अनेक ठ्ट्यौली गर्न भ्याउँछन् । सभा, समारोह , सम्मेलन , भीडभाड तथा चियापान कुनै पनि कार्यक्रममा टुक्का नछोडेको समय हुन्न । आजको यो भाषणमा के नयाँ टुक्का आउँछ भनेर हाँस्न तयार भएर बसेको कार्यकर्ता बताउँछन् । अर्कालाई गाली गर्दा ताली बजाउन कार्यकर्ता तयार रहन्छन् । आफ्नो नेताले जे बोले पनि राम्रो लाग्ने हाम्रो मानसिकता बन्दै गएको छ । अर्काले जे बोले पनि नराम्रो लाग्ने हाम्रो मनोवृत्ति बढ्दै गएको छ ।
एउटा सानो बालक त साथीसंग झगडा गरेपछि मबाट गलत भयो भनेर महसुस गरी एक अर्कासंग माफी मागेर एउटा नयाँ बिहानीको सुरुवात गर्छन् भने यहाँ त बालापन,किशोर अवस्था,अधवैशे उमेर सबै काटेर पाको अवस्थामा प्रवेश गर्दा तथा देशको प्रमुख पदमा विराजमान हँुदा पनि नाटक र नौटंकी देखाएर हैरान पारिसके । पदको मर्यादा यहाँ छैन । अनुशासन देखिदैन । केवल देखिन्छ त दम्भ । केवल देखिन्छ त नाटक । केवल देखिन्छ त नौटंकी । जीत कसको हुने भन्ने होडबाजी लागेको छ । कोही सर्वाेच्चको ढोका ढक्ढक्याउन पुग्छन् त कोही सर्वोच्चको फैसला गलत भन्दै हिड्छन् । जीत आफ्नो हुनु पर्छ भन्ने मानसिकता नेताहरुमा छाएको छ । यहाँ जनताको जीतभन्दा आफ्नो जीतको महत्व बढिरहेको छ । नेता हुनु भनेको जनताको जीतमा रमाउनु हो । देशको विकासमा लाग्नु हो । जनमतको कदर गर्नु हो तर यस देशका नेता हेर्दा लाग्छ न जनमतको कदर छ । न देशको चिन्ता छ । केवल चिन्ता छ त आफ्नो कुर्सीको ,पद पावर र आफन्तको । हामी जनता मुकदर्शक बनेका छांै । टुक्का र गालीमा हामी ताली बजाएर बसेका छौं ।
