सुरेश आले ‘सर्जु’
बिर्तामोड , असार २३ । गाउँ वरिपरि साँझ परेपछि बिजुली बत्तीको उज्यालो हुँदा बिर्तामोड नगरपालिका वडा नं.९ बद्रीबाडी टोलकी सिता चुडालको घर आँगन भने अँध्यारो हुन्छ ।
उनले अँध्यारोमै यसरी रात काटेको चार वर्ष भयो । चरम गरिबी र सहयोग गरिदिने व्यक्तिको अभावले उनको पहुँच विद्युत प्राधिकरणसम्म पुग्न नसकेको हो । श्रीमान्ले बनाईदिएको सानो झोपडीमा सानी छोरीसंगै उनी अहिले अँध्यारोमै कष्टपूर्वक रात बिताईरहेकी छन् ।
आफ्नो घरको २०० मिटर नजिकै विद्युतको पोल हुँदा समेत उनले बिजुली बाल्ने अवसर पाईनन् । विद्युत प्राधिकरणसम्म पुग्ने पहुँच र सहयोग गरिदिने व्यक्तिको अभावमा उनले अँध्यारोको सास्ती भोग्नु परेको हो ।
विवाह गरेर आएदेखि नै श्रीमान् घर बाहिर छन् । राम्ररी घर व्यवहार थामेर बसेनन् । सासु ससुरा र आफन्त टाढा छन् । शिवालयको १ विगाह १२ कठ्ठा खेती कमाएर खाएको ठाउँमा ल्याएर राखिदिएपछि श्रीमान् बेपत्ता जस्तै छन् । कहिले वर्ष २ वर्षमा मात्र घर आउने गर्छन् । साथमा ८ वर्षकी सानी छोरी छन् । सिताको सहारा भनेको अहिलेलाई तिनै छोरी मात्र बनेकी छन् ।
कहिले अर्काको मेलापात गरेर र कहिँकतै छिमेकीकोम हलुका काम सघाएर खाने प्रबन्ध गर्छिन् । जे जसरी दुःखपूर्वक जीवन बचाउन खाना र बस्नको प्रबन्ध आफैले गरेपनि उज्यालोमा बाँच्न पाउने उनको अधिकारबाट राज्यले थाहा पाईपाई या नपाईकन बन्चित गरिरहेको छ । बिर्तामोड नगरपालिका ९ का वडा सदस्य हरि चौंलागाईसँग यस बारेमा जिज्ञाशा राख्दा प्राधिकरणमा सम्पर्क गरेर वा कतैबाट भएपनि उनलाई उज्यालोको बन्दोबस्त गरिदिने आश्वासन दिए ।
दुःख पाएको वडाबासीलाई सहयोग नगर्ने आफूहरुको मनसाय होइन, तर अहिलेसम्म जानकारीमै नआएको जस्तो उनको भनाई रह्यो । विभिन्न पालिकाले जनताको विद्युत महशुल तिरिदिनेसम्मको कार्यक्रम ल्याएको बेला वडाका सहाराबिहीन महिलालाई उज्यालोको बन्दोबस्त नगरिदिनु लज्जास्पद कुरा हो । ससुरा डिल्ली चुडालसँग बुहारीको बारेमा कुरा गर्दा आफूले केही गर्न नसक्ने भनेको छिमेकी भीमा पराजुलीले सुनाइन् ।
उनको घरमा खानेपानीको समेत बन्दोबस्त थिएन् । छिमेकी युवराज पराजुली र मोहन उप्रेतीले भर्खरै ट्युवेल गाडेर त्यसको बन्दोबस्त गरिदिएका हुन् । छिमेकीहरुको भनाई अनुसार माईतीमै बनाएको नागरिकता हराएपछि उनले प्रतिलिपिसमेत बनाउन सकेकी छैनन् । श्रीमान्ले छाडेर गएपछि सिता कहिलेकाहीं बेहोसीको कुरा गर्छिन् । छोरी सुबिया स्थानीय विराट आधारभूत विद्यालयमा कक्षा २ मा पढ्दैछिन् ।लकडाउनको बेला विभिन्न संघसंस्था र व्यक्तिले उनलाई खाद्यान्न र अन्य सहयोग गरेका थिए । बिजुलीसम्म भईदिए छोरीलाई पढ्न हुन्थ्यो कि सिताको भनाई छ ।
छोरीको उज्ज्वल भबिष्यको लागि मैनबत्ती बालेर पढाउने सिता यतिखेर बिभिन्न सहयोगी संघसंस्था, जनप्रतिनिधि,व्यक्ति, प्राधिकरणको सहयोगमार्फत उज्यालोको पर्खाईमा छिन् ।
प्राधिकरणको बत्ती जडान गर्न नसके पनि सहयोगी मनहरुले सानो सोलार बत्ती जडान गरिदिए सिता र उनको सानी छोरीको मुहारमा उज्यालो छाउने थियो ।
