अब म कोरोनामुक्त भएर डेरामा फर्कने तयारीमा छु । तर,मेरा घरबेटीले मलाई स्वीकार्लान् त भन्नेमा शंका छ ! बिराटनगरका पत्रकार कमल रिमाल जो १३ दिनसम्म आइसोलेसनमा बसेर कोरोनामुक्त भएर आफ्ना अनुभव र कोरोनालाई जित्न अपनाएका उपायहरु सबैलाई आइसोलेसन अनुभव शिर्षकमा हिमालखवर डट कममा मैले पढँे । उहाँले कोरोनासंगको लडाईमा त खासै संघर्ष गर्नु भएन । तर हाम्रो समाज अनि हाम्रा समाजमा रहेका अगुवा भनाउँदाहरुको कोरोना संक्रमितप्रतिको व्यवहार र सहानुभूति देख्दा बढी लडनु परेको मैले पाएँ । हामी नेपाली घर नहुने सायदै कमै होलाऔँ । किनकी सबैको घर कही न कही त होला । तर व्यवसायको कारणले , जागिरको कारणले हामी घर छोडन् बाध्य छौ र डेरामा बस्न बाध्य छौ । डेरामा बस्ने मानिस घर नभएको नहुन सक्छ । तर, घर हुनेहरुलाई केही हदसम्म भएपनि आर्थिक भारको कमी डेराबालाले गराएको हुन्छ । साथी कमलको यो अनुभव पढेपछि फोन गर्न मन लाग्यो धेरैपछि हाम्रो फोनमा गफ भएको थियो । उहाँको त्यसै दिन रिपोर्ट नेगेटिभ आएको थियो । केहीबेर भलाकुसारी भए । उहाँको आईसोलेसन बसाइको अनुभव सुनाउनु भयो । अनि भन्दै हुनुहुन्थ्यो कि दिपेनजी यो कोरोनाले मानिसको दिमाखमा नकारात्मक असर पारेको छ । संक्रमितलाई रोग लागेपछि रोगसंग भन्दा समाजसंग डराउनु पर्ने भएको छ । रोगसंग त लड्न सकिने रहेछ ।
तर, यो समाजसंग लडन गाह्रो रहेछ । भन्दै केहीवेर गफियौं । फोनकै गफमा मैले उहाँलाई भनेको थिएँ– तपाईको अनुभव पढ्दा मलाई राम्रो लाग्यो अनि कताकता समाजमा रहेका मानिसले तपाईप्रतिको व्यवहार देख्दा नराम्रो पनि लाग्यो । जनप्रतिनिधि जो जनताको सेवा गर्छु, रक्षा गर्छु भनेर निर्वाचित भइरहँदा, जनता रोगी बनिरहँदा साथ सहयोग त कता हो कता घृणाको दृष्टिले हेर्नु यो हाम्रो समाजको तितो यथार्थ छ ।
नेपालमा आज भाद्र ५ गतेसम्मको तथ्याङ्क हेर्दा २८ हजार ९सय ३८ जनालाई कोरोना पोजेटिभ देखिएको छ । १७ हजार ७ सयजनाले कोरोनालाई जितिसकेका छन् भने एक सय २० जनाले ज्यान गुमाएका छन् । यो अवस्थालाई हेर्दा कोरोनाका संक्रमणहरु घट्ने हैन ,दिनप्रतिदिन बढने नै हो । आज उसलाई भयो भनेर घृणा गर्ने मानिस एकदिन अवस्य सक्रमित हुनेछ । किनकी यो रोगको प्रकृति हेर्दा हामी सबै एकदिन संक्रमित हुने छौ । सुरुमा चाहिँ हामी न हौं भन्ने मात्र हो । भईहाल्छ भनेर जथाभावी पनि हामीले गर्नुहुन्न । सचेत र सुरक्षित हामी रहनु पर्छ । यो रोग लाग्दा मरिहालिने हैन । हामीले आत्मबल बलियो बनाउनु पर्छ । सहयोग गर्न सकिदैन केही छैन । तर, असहयोग नगरौं । सान्त्वना दिन सकिदैन भने केही छैन तर सहानुभूति दिऔं । अरु रोग लाग्दा कयौ रुपैयाँ खर्च गर्नु पर्छ । घरबार विक्री गरेर पनि उपचार गर्नु पर्छ , आफन्त साथीभाइले आर्थिक सहयोग दिनु पर्छ । तर, यो रोगलाई ती केही पर्दैन । पैसा माग्छ भनेर साथीभाइ आफन्त टाढिने अवस्था बन्न सक्थ्योे । तर, यो रोग लाग्दा त्यस्तो हुँदैन मात्र माया देखाउनु पर्यो । सहानुभूति प्रकट गर्नु पर्यो । हौसला दिनु पर्यो । समाजमा हिजो गरेको कामलाई भुलेर रोग लाग्दा घृणाको दृष्टिकोणले नहेरांै । मानिस समाजमा बस्छ । समाजमा उसको योगदान रहन्छ । समाजले पनि रोगीलाई माया गरांै । परिवारलाई साथ सहयोग गरौं । यो रोग दीर्घकालिन रोग हैन, निको हुने रोग भएको हँुदा रोगीलाई रोगसंग लड्ने ऊर्जा प्रदान गरौं ।
डा.ज्ञानेन्द्रमानसिंह कार्की भन्नुहुन्छ – मलाई कोरोना संक्रमण देखिएपछि परिवारले समाजबाट सहयोगको अपेक्षा राखेको थियो । तर, परिस्थिति प्रतिकुल भयो ।
समाजमा हिजो गरेको कामलाई भुलेर रोग लाग्दा घृणाको दृष्टिकोणले नहेरांै । मानिस समाजमा बस्छ । समाजमा उसको योगदान रहन्छ । समाजले पनि रोगीलाई माया गरांै । परिवारलाई साथ सहयोग गरौं । यो रोग दीर्घकालिन रोग हैन, निको हुने रोग भएको हँुदा रोगीलाई रोगसंग लड्ने ऊर्जा प्रदान गरौं ।
म अस्पतालमा बस्दा परिवारका सदस्यले मानसिक तनाव भोग्नुपर्यो । परिवारका सबै सदस्यको रिपोर्ट नेगेटिभ आएपछि मात्र टोलमा शान्तिसंग बस्ने वातावरण बन्यो । छिमेकमा म अस्पतालबाट फर्केपछि घरमा बस्न नदिने समेत कुरा भइरहेको थियो । समाजमा राम्रो स्थान भएको, आफ्नै घर भएको व्यक्तिलाई त समाजले यस्तो व्यवहार गर्छ , सामान्य व्यक्तिलाई कस्तो व्यवहार होला? यस्तो अवस्था समाजमा कहलिएका व्यक्ति जो स्वयम् डाक्टर हुनुहुन्छ र उहाँले कयौ रोगीलाई रोग मुक्त गर्नु भयो होला । तर, आज उहाँको पीडा यस्तो छ । उहाँले यो समाजमा कति योगदान गर्नु भयो होला अनि उहाँको मूल मर्म भनेकै रोगीको उपचार गर्नु हो । तर, आज आफू रोगी बन्दा यो पीडा भोग्नु पर्ने अवस्था आयो । समाजमा प्रतिष्ठित व्यक्तिको यो हालत छ भने डेरामा बस्नेको के अवस्था होला ! मानिस किन यति निर्दयी बन्दैछ ! किन आफूलाई अजम्वरी सम्झदैछ !अनि किन विवेक गुमाउँदैछ ! संक्रमित रोगी बन्दैछ कि हाम्रो समाज नै रोगी छ ! रोगी हामी नबनौं । यो समाजमा बस्ने हामी मानिस नै हौ एक मानिसले अर्को मानिसलाई हेर्ने नजर परिवर्तन गरौ । समाज, समाज भनिरहँदा मानिस नै बस्न नसक्ने समाजको कल्पना नगरौं । आज कोभिड १९को संक्रमित बनिरहँदा परिवारमा पर्न जाने चिन्ता र दुख आफूले पनि महसुस गरौ । रोगी त रोगसंग लड्न तयार होला तर परिवारलाई रोगी नवनाऔ । रोग सबैलाई लाग्न सक्छ भन्ने सोचौ । रोेगीलाई माया गरौ । हौसला प्रदान गरौं । विभेदरहितको समाजको परिकल्पना गरौ ।
