ऊ १२ बर्षिया बालिका सम्झना बिकको मन्दिरमै बलात्कारपछि हत्या भयो । अर्की २१ बर्षिया युवती पनि आफ्नै ससुरा,पति,काका ससुराबाट पटकपटक बलात्कार भएको भनी न्यायालयको ढोका ढकढक्याउन आइपुगेकी छिन् । कतै छोरी मात्र जन्माएको भनी आमाले निरन्तर यातना भोगेको समाचार छापिएको छ । ओहो ! एक त म छोरीलाई कमजोर भन्न रुचाउने मेरो समाजले मलाई अझै कमजोर सावित गर्न कति लागिपरेको छ। आज ऊसँग भएको घटना भोलि मसँग नहोला भन्न सक्दिनँ ।
दिनहुँ घट्ने बलात्कारका घटना कतिलाई रमिता बनेका छन् त कतिलाई समाचारका शिर्षक । पैसा र शक्तिको आँडमा यहाँ जे पनि हुन्छ न अपराधीलाई सजाय दिइन्छ न त पीडित पक्षले न्यायको एहसास गर्न पाउँछन् । नेपाल प्रहरीले सार्वजनिक गरेको तथ्यांकअनुसार नेपालमा दिनहुँ ६ जनाको बलात्कार हुने गरेको छ । जुन संख्या बढ्दो क्रममा छ ।
बिहान आखा खुलेदेखि बेलुका ननिदाएसम्म जुनसुकै सञ्चारमाध्यमबाट महिलामाथि हिंसा, बलात्कार र एसिड आक्रमण भएका घटना सु्न्दा ,पढ्दा र हेर्दा कुन छोरीले आफू सुरक्षित महसुस गर्न सक्लिन् र ? वनको बाघले नखाएपनि मनको बाघले खाँदो रहेछ । मलाई आजभोलि रातसाँझमा एक्लै घरबाट बाहिर निस्कन डर लाग्छ । घरबाट बाहिर निस्कँदा बाटोमा कसैले पानीको बोतल बोकेर हिँडिरहँदा पनि बोतलमा पानी हो या एसिड हो भनी मनमा अनेक कुरा खेल्न थाल्छन् ।
उमेरले सम्झनाभन्दा केही परिपक्व म बलात्कारको अर्थ बुझ्छु र कहिलेकाही कल्पना गर्दा पनि आतिएर आफै चिच्याइ झसङ्ग हुन्छु । सोच्नुहोस् त, के ती १२ बर्षिया बालिकाको त्यो कलिलो बाल मस्तिष्कले बलात्कारको कहिले कल्पना गर्न सकेको थियो होला त ? न त उनलाई बलात्कारको अर्थ नै थाहा थियो । बलात्कार जस्तो आपराधिक घटनामा अधिकांश चिनेजानेका मानिस, छरछिमेक र पीडितका आफ्नै आफन्तहरुको संलग्नता भएको तथ्यांकमा उल्लेख भएको पाइन्छ। घरको चौघेराबाट बाहिर मात्रै नभएर घरभित्र पनि एउटी छोरीले असुरक्षित महसुस गर्नुपर्ने यो कस्तो बाध्यता ?
केहीको मुखबाट महिलाहरुले लगाएको पहिरन र उनीहरुको हाउभाउका कारण बलात्कारका घटनाहरु बढेका हुन् भनेको सुनिन्छ । यदि त्यसो हो भने किन आज डायपर लगाउने बालिकादेखि वृद्ध आमा पनि सुरक्षित छैनन् । एउटा घटिया मानसिकता भएको मानिसले अपराध गर्छ अनि त्यसको भागिदार निर्दोष महिला र अवोध बालिका हुनुपर्छ ? बलात्कारपछि पनि पीडितलाई नै कुनै न कुनै रुपमा दोषी देखाइदिँदा पीडकको मनोबल बढिरहेको छ । दुनियाँमा बलात्कार मात्र यस्तो एक घटना हो जहाँ कतिपय अवस्थामा पीडितलाई नै दोषी करार गरिन्छ।
बलात्कारको घटना भएपछि पनि परिवार,समाजको इज्जत जान्छ भनी पीडितलाई केही रकम दिएर ठूलावडाको मेलमिलापमा घटनालाई छापछुप पार्ने चलन हाम्रै गाउँघरमा मजाले देखिन्छ ।न्यायिक प्रक्रिया अत्यन्त झन्झटिलो भएको कारण कतिपय पीडितले बीचमै हरेस खान्छन् । पीडित पक्ष जो उजुरी दिन जान्छ उसलाई नै निरुत्साहित पारी सबैले उही पीडितमाथि नै प्रश्न तेर्साउँछन्।
आज न्याय माग्नेका हात एकमाथि अर्को खप्टिरहेका छन्। एकातिर पीडित परिवारलाई आफ्नो सन्तान गुमाएको पीडा त छँदैछ, अर्कोतिर अलिअलि भएको सम्पत्ति पनि दिनदिनै न्यायको भिख माग्न जाँदा खर्च भइरहेको छ । दण्डहीनता र कमजोर कानुन व्यवस्थाका कारण अपराधी भने खुलमखुल्ला आफूले केही गल्ती नगरेझंै छाती चौडा पारेर हिडिरहेका छन्। देशको कानुन व्यबस्थाले अपराधीलाई तोकिएको सजाय होइन, झन् हौसला दिएको प्रष्ट देखिन्छ ।
समाजमा यौनप्रतिको जिज्ञासालाई अझै पनि पर्दा पछाडि नै लुकाउने गरिन्छ। यता विद्यार्थीहरु यौन शिक्षाबाट बन्चित छन्। महिलालाई दिने सम्मान, गर्ने व्यवहार र उनीहरुप्रति हेर्ने दृष्टिकोण उस्तै लाजमर्दो भएपछि कसरी हुन्छ परिवर्तन ? कमजोर शिक्षाका कारण आज पनि बलात्कार हुनु महिलाको कपडा हो भन्ने मानसिकता बालबालिकामा विकास भइरहेको छ । यौन शिक्षा र महिलालाई यसरी सम्मान गर्ने र उनीहरुप्रति खराब दृष्टिकोण राख्नु हुन्न भनी सिकाउन नसक्दाको परिणाम आज हामी भोगिरहेका छौं।
केही घटिया मानसिकता भएका पुरुषहरुका कारण सम्पूर्ण पुरुषको इमान्दारितामा प्रश्न खडा भएको छ । एकाएक छोरी चेलीले आफ्नै बुबा, दाजु, काकालाई शंकाको भावले हेर्ने परिस्थिति सिर्जना भएको छ । मानिस–मानिसबीचको बिश्वासको डोरी क्रमशः खुकुलो भइरहेको छ । कुनै समय प्रकृतिले भरिपूर्ण सुन्दर देशमा जन्मिए भनी गर्व लाग्ने मलाई आजभोलि न्याय नपाउने भ्रष्टाचारी र अमानवताले भरिपूर्ण देशमा जन्मिएको रहेछु भन्ने लाग्छ ।
हिजो कसैको बलात्कार भएको हुन्छ । आज लास भेटिन्छ । भोलिपल्टदेखि केही दिन आन्दोलन भई त्यहीँ कुरा सामाजिक सञ्जालमा भाइरल हुन्छ। यति भएपछि छानबिन टोली बन्छ । बनेको टोलीले न अपराधीलाई कार्वाहीको दायरामा ल्याउन सक्छ न त पीडित परिवारले न्याय नै पाउँछन् । अलि दिनदेखि पीडित परिवारले बाहेक सो घटना सबैले भुल्दै जान्छन् । नेपालमा अधिकांश बलात्कारका घटनाहरु यसरी नै सेलाउँछन् र एउटी छोरीको जीवन यतिकैमा सकिन्छ ।
बनेको कानुन पनि संविधानको पानामा मात्र सीमित हँुदा हामीले कस्तो परिवार, समाज र राज्यको परिकल्पना गरिरहेका छौं ? हाम्रो समाजका हरेक महिला र बालबालिकाले सम्मानजनक बाँच्न पाउने र हरबखत सुरक्षित महसुस गर्ने उसको अधिकार हो ।आफूलाई लागेको कुरा खुलेर राख्नु लोकतन्त्रको सुन्दरता हो । त्यसैले हामी सबैले बलात्कारीलाई मृत्युदण्डको व्यवस्था होस् भन्ने आवाज बुलन्द गर्नु जरूरी छ । यसले बलात्कार पूरै निर्मूलै पार्छ भन्न त सकिदैन । तर, यदि यस कानुनका बारेमा थाहा छ भने बलात्कार गर्नुभन्दा अघि त्यस पुरुषले दुईपटक पक्कै सोच्छ होला। यसले हामी छोरी बुहारीहरूलाई केही राहत त मिल्ला कि ! givesonmainaly135@gmail.com
