अहिले चर्चा अधिवेशनको रहेको छ । दल जुनै होस् तर चर्चा सभापति तथा अध्यक्षको रहेको छ । नेपालको जुनसुकै राजनैतिक दल होस् आफ्नो पद, सभापति वा अध्यक्ष जे रहेको छ, उसले आफ्नो पद छोड्न चाहदैन । अधिवेशनले आफ्नो दलको नेता छान्ने गर्दछ । सभापति वा अध्यक्ष छानेर आफ्नो दललाई शक्तिशाली र जनताले रुचाउने पार्टी बनाउनु सभापति वा अध्यक्षको रणनीति हुनु पर्दछ । नेपाली कांग्रेसले थालनी गरेको अधिवेशन केन्द्रीय सभापति छान्नेसम्म पुगेको छ भने नेकपा एमालेले पछि थालेर पनि आफ्नो अधिवेशन सकाएर अध्यक्ष पाईसकेको छ भने राप्रपाले पछि अधिवेशन थालेर पनि ठूलै सकसका साथ नयाँ नेतृत्व चयन गरेको छ ।
अधिवेशनभन्दा बढी चर्चा चितवनको अत्यधिक रहेको छ । देशमा विभिन्न शासनहरुको परिवर्तन भयो । राजनैतिक पार्टीहरु एक भएर आन्दोलन गर्दा राणा शासन , राजा शासन गिराउन सफल भए र जनताको शासन सुरु भयो । अधिवेशनको चर्चा त अत्यधिक भएको छ । त्यसमाथि पनि एमालेको अधिवेशनको चर्चा र अध्यक्षका प्रत्यासीका उम्मेदवार भिम रावल र केपी ओलीको लोकतान्त्रिक पद्धतिबाट अध्यक्ष छान्नु पर्ने अडानले चुनावी माहोल तताएको थियो । अन्ततः चुनावमा भिम रावलले हारे । पुनः एमालेको अध्यक्ष केपी ओली नै भए । आन्तरिक प्रतिस्पर्धा हो, अधिवेशन भनेर भनिरहँदा कार्यकर्ता पनि दुई चिरा भएका छन् । एमाले कांग्रेस जे भए पनि लाईन , गुट प्रष्ट देखिएको छ । आफूले जित्नेगरी गुटको निर्माण नेताले गरेका छन् । अधिवेशन भनेर देशभरबाट कार्यकर्ता भेला गराएर अधिवेशन सम्पन्न गरिरहँदा आखिर राजनीति भनेको गुटको रहेछ । आफ्नो प्यानलको रहेछ । अनि लाईनकै कुरा रहेछ । परिणामले त्यहि देखाएको छ । जुनसुकै दलको अधिवेशन भनेर भनिरहँदा वा सबैले नेतृत्व परिवर्तन खोजेका छन् । कसैले ५ पटक भईसकेका छन् , कसैको दुई पटक त कसैको एकभन्दा बढी पटक तर पनि अझै सभापति वा अध्यक्ष आफै बन्न पाए हुन्थ्यो भन्ने भाव राप्रपादेखि सबै दलका नेताहरुमा रहेको छ । अधिवेशनको परिणाम जे आए पनि भिम रावलको प्रशंसा यत्रतत्र छ । सामाजिक संजालमा खुलेर प्रशंसा गरिएको छ । गगन थापा फ्यान क्लवको पेजमा पनि प्रशंसा गरेर यसो भनिएको छ – तपाईले ओली प्रवृतिविरुद्ध लडेर सारा नेपाली जनताको मन जित्नु भयो । सलाम तपाईलाई ।
हारेर पनि जित्ने योद्धाहरु बिरलै हुन्छन् , त्यसमा तपाई पर्नु भयो । यो समाजमा जित्नेको मात्र प्रशंसा हुन्छ , नाम आउँछ अनि गन्तिमा रहन्छन् । मान सम्मान र अबिरजात्रा गरिन्छ तर हार्नेको पनि यसरी प्रशंसा गरिएको छ । एक स्वतन्त्र युवा जो राजनीतिमा लाग्दैन उनलाई राजनीतिको भन्दा देशको चिन्ता छ , देशले नेता हैन राजनेता पाओस् भनेर पुकार्छन् तर विडम्वना, यो देशले नेता त पायो । हरेक गाँउ,टोल,चोकतिर तर राजनेता पाउन नसकेकोमा चिन्तित छन् । अनि अहिलेको अधिवेशन देखेर सामाजिक संजालमा गुटमा पर्न नसकेका , लाइनमा मिल्न नसकेका र लोकतन्त्रमा विश्वास गर्ने एक नेताको प्रशंसा गर्न बाध्य छन् ।
प्रिय डा.भिमबहादुर रावल कम्रेड, हजुरले दास र टिके नेता हुनुभन्दा लोकतन्त्रको मूल्य र मान्यता राख्नु भयो । ९९ प्रतिशत एकातिर रहँदा र हार्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि चुनावको मैदान छोड्नु भएन । बरु हार्न तयार हुनु भयो कोही नेताको दास हुन चाहनु भएन । यो कुरामा ३ करोड जनता र स्वतन्त्र युवाहरुको तर्फबाट सलाम छ । तपाईबाट हामी युवाले सिक्नु पर्ने धेरै देखेँ , मर्न स्वीकार तर युद्धको मैदानबाट नभाग , हार्नलाई तयार होउ तर कसैको दास भएर राजनीति नगर,नेता भनेको नीति र पद्धतिलाई मार्गदर्शनमा राखेर राजनीति गर्नु पर्छ न कि दासी भएर ।
खुसी लाग्यो अझै पनि तपाई जस्तो नेता यो देशमा देख्न पाइने रैछ । पुनः एक पटक सलाम छ डा. भिमबहादुर रावल
एउटा युवक अधिवेशनको परिणाममा यसो लेख्न बाध्य छन् तर कयौ कार्यकर्ता जीतमा खुसी मनाईरहेका छन् । जित्ने पनि जितमा अहँकार गरिरहेका छन् । अहिलेको राजनीतिको अवस्था यस्तै–यस्तै रहेको छ । आफ्नो दलका कार्यकर्ताको मन त जित्न सकिएला तर नेपाली जनताको मन जित्न सक्नु पर्छ । विधि र पद्धतिमा चल्न सक्नु पर्छ । महाधिवेशन आफैमा विधि र पद्धतिअनुरुप हुने गर्दछ । विधि पद्धतिभन्दा गुट उपगुटले महाधिवेशनमा स्थान पायो । लाईनको कुरा चर्चामा रहयो । तीन करोड जनसंख्या भएको देशमा ५ लाख मान्छे उतारे भनेर घमण्ड गरेको पाईयो । चर्चा विधि र पद्धतिको हुनु पर्ने तर भयो मान्छेको । राजनीतिक संस्कार कस्तो बन्दैछ । आम जनताले नेतालाई कसरी बुझ्ने । राम्रो कुरा शत्रुबाट पनि सिक्नु पर्दछ । कसैले कसैलाई केही भन्यो भने गाउँघरको छिमेकी बाजेझैं जवाफ फर्काउछन् । बोली तुच्छ जवाफ दिन्छन् । कसैले अधिवेशनमा दौडमा फस्ट भएमा म अध्यक्ष बनाउँछु सम्म भन्न भ्याउँछन् । त कोही ठूलाबाट अर्ति उपदेश लिने हो दिने हैन भनेर सोझो जवाफ फर्काउँछन् । यी सवै महाधिवेशनका भनाई हुन् । ऊभन्दा म ठूलो , मभन्दा ठूलो कोही छैन भन्ने भाव आजका सभापति वा अध्यक्षहरुमा देख्न सकिन्छ । अर्ति उपदेश ठूलाबाट मात्र हैन, सानाबाट पनि लिनु पर्दछ । देशको सर्वोच्च ब्यक्ति बनिरहँदा त्यो जनताको दलानमा पुगेर नमस्कार गरेको भुल्नु हुन्न । जनताको जनमतले म मन्त्री भए प्रधानमन्त्री भएको हुँ अनि तमाम कार्यकर्ताको विश्वास र भरोसालाई मैले शिरोधार्य गर्नु पर्छ भनेर सम्झनु पर्छ । जुनसुकै पार्टीको महाधिवेशनले छानेको सभापति तथा अध्यक्ष नै यस देशको प्रधानमन्त्री हुनेहुँदा आफ्नो कार्यकर्ताको मात्र नेता नबनौ देशकै जनताको नेता बन्न प्रण गरौ ।
