सूचना प्रविधिमा आएको क्रान्तिकारी परिवर्तनसँगै नेपाली समाज गहन अध्ययन बिश्लेषणभन्दा भ्रमपूर्ण र प्रायोजित दुष्प्रचारको शिकार बन्दै गएको छ । फेसबुक, टिकटक, इन्स्टाग्रामलगायत बिभिन्न प्रकृतिका झोले अनलाइनहरुले प्रायोजित रुपमा गरेको कुप्रचारबाट नेपाली समाज नराम्ररी बिटुलिएको छ । के सत्य हो र के होइन ? भन्ने कुराको भेद खुट्याउन , छुट्याउन नसक्दा, नजान्दा भ्रमपूर्ण सूचनाको प्रभावले दिग्भ्रमित हुँदैछ नेपाली समाज । समाजमा सकारात्मक संदेश फैलाएर समृद्धिको यात्रामा साथ दिनेभन्दा कुण्ठा, आक्रोश, बदला र हिंसाको मनोविज्ञान बढाएर धमिलो पानीमा माछा मार्ने उद्देश्यमा रहेको लोकतन्त्रबिरोधी कुतत्व नै यस्तो कुकर्ममा संलग्न रहेको प्रष्ट हुन्छ ।
लोकतन्त्रमा सत्तामा रहनेले गरेका गलत कार्यको आलोचना हुनु स्वाभाविक हो, तर समग्र लोकतान्त्रिक प्रणालीलाई दोष दिने र जनताको अपार सहभागिता र संघर्षबाट स्थापित ब्यवस्थाको बिरोधमा जनतालाई भ्रमित, दिग्भ्रमित बनाएर अचेतन आक्रोशबाट स्वार्थको आगो फुक्न उद्धत लोकतन्त्र बिरोधी प्रतिगामी, पुनरुत्थानवादी, राष्ट्रघातीहरुको कुप्रचारबाट जनतालाई वास्तविक कुरा बुझाएर लोकतन्त्रको संरक्षण गर्नु पनि देशभक्त स्वाभिमानी नेपाली नागरिक र राजनैतिक दलहरुकै कर्तव्य हो । यसका लागि राजनैतिक दलहरुमा जनताले पत्याउन सक्ने सदा जीवन, उच्च विचार शैलीको नेतृत्वको विकास आजको अपरिहार्य आवश्यकता हो ।
राजनीतिमा मात्र होइन जनताको दैनिकी र व्यवहारिक जीवनमा पनि भ्रमपूर्ण सूचनाले अज्ञानताको प्रदूषण बढाइरहेको छ । सामाजिक सञ्जालमा आउने अनेक प्रकारका गलत सूचनालाई भेरिफाई गर्न नसक्दा धेरै मानिस भ्रमलाई नै सत्य ठानेर, मानेर आधुनिकताको बन्दी बनी अन्धकारको युगमा फँस्दैछन् । कुनै पनि कुरा सञ्जालमा आउनासाथ सबै सत्य नै हुन्छ भन्ने छैन । यसका लागि सार्वजनिक भएका, गरिएका सूचना, सन्देशहरु कति आधिकारिक हुन् भनेर जान्नका लागि आधिकारिक न्यूज पोर्टलहरुबाट क्रसचेक गर्नुपर्छ । यसो नगर्दा मानिस एकल सूचना वा भ्रमपूर्ण र गलत सूचनाको मारमा पर्दछ । अनि त्यही गलत सूचनालाई आधार मानेर दिने अभिव्यक्तिले मानिसको व्यक्तित्वलाई पनि घटाइरहेको हुन्छ । गलत र सही छुट्याउन नसक्नेहरुका बीचमा भ्रमको पण्डित्याँई छाँट्न सकिएला, तर बिज्ञ समूहका सामुन्नेमा त पर्दाफास भइहाल्छ । यस्तो अवस्थामा कि त जानाजान भ्रमको ब्यापार गर्नेहरुले समाजलाई गलत बाटोमा लाने योजनावद्ध दुष्प्रयास गरिरहेको थाहा हुन्छ । या कुरै नबुझी हल्लाको पछि दौडने नेपाली समाजभित्रको हावादारी जमात पनि यही सूचना प्रविधिको दुरुपयोगले बढिरहेको छ भन्ने पुष्टि हुन्छ ।
भ्रमपूर्ण सूचनाले दिग्भ्रमित समाज
खुल्ला अर्थनीति भएका सभ्य र भब्य देशहरुले सूचना प्रविधिको सही सदुपयोग गरेर मानव जीवनलाई थप सुविधासम्पन्न बनाउँदै लगेका छन् । आइटीको दुरुपयोग गर्नेलाई कडा कारवाहीको दायरामा ल्याउने त्यहाँ ऐन, नियम, कानूनहरु छन् । तर, हाम्रोमा बैंकिङ्ग कसुरसम्बन्धी एउटा कानूनको भरमा सूचना प्रविधिको दुरुपयोगलाई समेत हेर्नुपर्ने अवस्था छ । कुनै खास समूह वा गिरोहले आइटीकै प्रयोगबाट सर्वसाधारणलाई ठगी गरिरहेछ । बैंक खाताबाटै ब्यक्ति सम्पत्ति ह्याक गरेर लैजाने, ठग्नेदेखि गलत बिज्ञापन गरेर आफ्नो नक्कली र कम गुणस्तरको सामानलाई सर्वश्रेष्ठ प्रचार गरेर जनता ठगिरहेछ । तर हाम्रो राज्यसत्ता कि त्यो गिरोहसँग कमिशनमा मिलेको छ कि उसलाई यस्तो कुराको भेउ नै हुँदैन, थाहै पाउँदैन ।
सूचना प्रविधिको सही सदुपयोगले आजको मानव जीवनलाई धेरै सहज, सरल बनाएको छ । आइटीबाटै मानिसले अकल्पनीय प्रगति पनि गरेको छ । हाम्रोमा सबै जनताको सूचना प्रविधिमा सम्पूर्ण पहुँच छैन । जतिसँग छ, त्यो पनि राम्ररी सदुपयोग हुन सकेको छैन । प्रविधिको दुरुपयोगले समाजलाई गलत दिशामा लगिरहेको छ । कुनै घटना हुन्छ, कसैले दिनदहाडै हतियारको प्रयोग गरेर कसैंलाई घाइते बनाउँदछ, हत्या गर्दछ, त्यसमा सकारात्मक र कानूनसम्मत तर्क बितर्क हुनु स्वाभाविक हो । तर हिंसालाई प्रश्रय हुने, कानूलाई हातमा लिनुपर्ने मत पनि जाहेर हुन्छ र त्यही भाइरल (बढी प्रचार) भइदिन्छ । अनि भर्खर किशोरावस्थामा रहेका सामाजिक सञ्जाल चलाउने सबैका छोराछोरीले के सिक्छन् ? प्रश्न जटिल छ । मानिसलाई नकारात्मक कुरालाई प्रचार गरेर आफू चर्चामा आउन सजिलो हुन्छ । तर त्यसले सिर्जना गर्ने भयावह अवस्थाको सामना गर्ने सामर्थ्य भने त्यो दुष्प्रचार गर्ने मान्छेसँग रहँदैन ।
हुँदा–हुँदा सरकारी निकायका साथै संघ–संस्था र राजनैतिक दलहरुले समेत आफ्नो प्रचारमा मिडियाका साथै सामाजिक सञ्जालको भर पर्नुपर्ने अवस्था विकसित भएको छ । निश्चय पनि आधुनिकतासँगै विकसित भएर आएका प्रविधिको सदुपयोग गरिनु राम्रो कुरा हो । तर, प्रविधिको दुरुपयोग गरी भ्रमपूर्ण, कपोलकल्पित र नक्कली बनावटी कुरा र त्यस्ता सामग्रीलाई प्रचारमा ल्याएर सत्य र यथार्थलाई छोप्ने जुन दुष्प्रयास भइरहेको छ नि, यसले समाजलाई अन्धकारको भड्खालोमा हाल्दैछ । त्यसैले क्षणि मनोरञ्जन वा कसैकाप्रतिको पूर्वाग्रहका कारण गरिने कुप्रचारले समाजलाई सही दिशा दिन सक्दैन । यस्तो कुकर्ममा संलग्न मानिले आफले ढाँटेको कुराले आफ्ना परिवार, आफन्तहरुलाई पनि ढाँटिरहेको हुन्छ । उसको गलत सूचनाबाट दिक्षित उसको परिवार र समाज सहि कुरो पहिल्याउन नसकेर कुहिरोको काग जस्तै दिशाविहीन भएर जिन्दगी बिताउनु पर्ने हुन्छ ।
प्रविधिकोे प्रयोगले एकांगी बन्दै समाज
पछिल्लो पुस्तासँगै तिनका अभिभावकसमेत सूचना–प्रविधिको प्रयोगमा ब्यस्त र अभ्यस्त रहँदा समुदायमा घुलमिल हुने, दुःख, सुखमा सर–सहयोग गर्ने, भेटघाट गर्ने, आफैं उपस्थित भई दुःख, खुसी साटासाट गर्ने क्रममा कमी आएको छ । मोवाइल, ल्यापटपमा गेम, सामाजिक सञ्जाल र युट्युबमा ब्यस्त भैदिँदा नानी–बाबुहरुको पढाइ र शारीरिक स्वास्थ्यमा समेत असर गरिरहेको छ । घरभित्रै प्रविधिको दासी हुन पुगेपछि बिहान– बेलुकाको समयमा गरिने शारीरिक ब्यायाम हुन नसक्दा यसले मानिसको स्वास्थ्यमा नकारात्मक असर गरिरहेको छ । गहन अध्ययन, अनुसन्धानका लागि सूचनाको स्रोतको रुपमा प्रविधिको प्रयोग सहयोगी हुने भएपनि पठन संस्कृतिमा आएको ह्रासले फेसबुक, युट्युवलगायतका एप्सहरुबाट मात्र खोजेको सम्पूर्ण कुराहरु प्राप्त हुन सक्दैनन् । गहन पुस्तकहरुको अध्ययन हुन नसक्दा यसबाट मानिसको अध्ययनशिलतामा कमी ल्याउँछ ।
पहिला–पहिला घरमा कोही पाहुना आयो भने हामीहरु उठेर नमस्कार, ढोग गरेर सत्कार गर्ने गर्दथ्यौं । अहिलेको पुस्तालाई उहाँ हाम्रो फलाना नाताको हुनुहुन्छ, अभिवादन गर, भनेर नभनेसम्म सञ्जालमा झुम्मिएका भुराहरु केही वास्ता गर्दैनन् । एकपटक चिनाएको आफन्त, नातेदार वा साथीभाइलाई अर्को पटक भेट्दा चिन्दै चिन्दैनन् । फेरि ओई बिर्सियौ कि क्या हो ? उहाँ फलानो भनेर भन्नै पर्ने अवस्था छ । यो सबैको साझा समस्याको रुपमा घर–घरमा बढिरहेको हुँदैछ । मानिसको दुःख, सुख, संस्कार, संस्कृति, जात्रा, पर्व, प्राकृतिक बिपत्ति, आदिको बिषयमा पनि अहिलेको पुस्ताले चासो लिइरहेको पाइदैन । हुन त यी कुराहरु इन्टरनेटको माध्यमबाट घरमै बसीबसी जानकारी लिन त सकिन्छ । तर आफ्नो वरिपरि छिमेकमा, देशमा भएका घटनाक्रमहरुका बारेमा चासो राख्ने, संभव भएसम्म स्वयम् उपस्थित भएर अवलोकन गर्ने समयलाई फेसबुक, ट्वीटर, इन्स्ट्राग्राम, भाइबर, इमो, विच्याट, युट्युब च्यानलहरुले खोसिदिएका छन् ।
प्रविधिको सही सदुपयोगले नयाँ–नयाँ कुराहरुको जानकारी लिन, बिभिन्न देश वा स्थानहरु (जहाँ आफू पुगिएको छ वा छैन)का बारेमा हेर्न र बुझ्न मद्दत त गरेकै छ । तर यसको अधिक प्रयोगले उत्पादनशील कार्यमा लगाउने मानिसको समय खोसिदिन्छ कि भन्ने चिन्ता पनि त्यतिकै छ । कार्यालय समय र कामको समयमा पनि सामाजिक सञ्जालमा ब्यस्त भैदिँदा जनताको काममा बाधा त परेकै हुन्छ । कोही मानिस कसैकोमा पाहुना गयो वा आयो भने भलाकुसारी, सञ्चो बिसन्चो, केटाकेटीकोे पढाई, लेखाई, घरब्यवहारको बारेमा सोधखोज गर्नुभन्दा पहिला वाइफाईको पासवर्ड लिने वा पासवर्ड स्क्यान गर्नुमै ध्यान केन्द्रित भएको पाउँदछौं । यसले हामीलाई प्रविधिको लत बसिसकेको छ । अर्थात हामी सामाजिक सञ्जालमा मात्र रमाउन थालेका छौं । बिजुली गयो भने वाइफाइ नचलेकामा चिन्ता हुन्छ, गर्मींमा पंखा नचलेको वास्ता हुन छोडेको छ । मानिसकोे दुःख, सुखमा सहभागी हुनेभन्दा सबैजसो मानिसहरु प्रविधिको दासी भैदिँदा समाज एकलकाँटे र एकांगी हुँदै गएको छ ।
गलत सूचनाबाट बच्न के गर्ने ?
गलत प्रचार गर्ने, अमर्यादित भाषा–शैलीमा लेख्ने, टिका–टिप्पणी गर्ने, हिंसालाई प्रश्रय दिने गतिविधिमा संलग्न व्यक्ति, समूह वा निकायसँग सामाजिक सञ्जालमा नजोडिने । जोडिएको भए त्यस्तो थाहा पाएपछि त्यस्तालाई आप्नो साथी (फ्रेण्ड लिष्ट)बाट हटाउने, ब्लक गर्ने । अरु आफ्ना राम्रा साथीहरुलाई पनि यो कुरो भन्ने, सूचना दिने र भ्रमपूर्ण सूचनाको शिकार हुनबाट जोगाउने । बिभिन्न स्वार्थ समूहले आफ्नो कुत्सित आकांक्षा पुरा गर्न अनेक प्रकारका भ्रमपूर्ण प्रचारवाजी गरेका हुन सक्छन् । त्यस्तो सूचना वा प्रचार सामग्रीलाई आधिकारिक हो कि होइन ? भनेर यकिन गर्न आधिकारिक न्यूज पोर्टलहरु खेलेर भेरिफाई गर्नु पर्दछ । नानी–बाबूहरुलाई गलत बाटोमा धकेल्ने प्रचार गर्ने साइटहरुमाथि राज्यले ऐन कानून बनाएर प्रतिबन्ध लगाउनु पर्छ ।
आफ्नो वा आफ्नो स्वार्थ समूहको फाइदाका लागि नियोजित रुपमा गलत प्रचार गर्नेले त त्यस्तो प्रचारको प्रभावका आधारमा फाइदा लिन्छन् नै, तर कुरै नबुझी गलत प्रचारको पक्षमा वकालत गर्नेहरुले बुज्रुक समाजका अघि लज्जित हुनु त पर्छ नै । अझ त्यस्तो गलत प्रचारले पारेका दूरगामी नकारात्मक असरको पीडाले हिनतावोध समेत गराउनेछ । यस्तो अवस्थामा कुरा नबुझी कसैको लहै–लहैमा लागेर गलत सूचनाको कुप्रचारमा लाग्नेहरुको सामाजिक प्रतिष्ठा र बिश्वसनीयता समाप्त हुनसक्छ । यसले मानिसको जीवनमा ठूलो समस्या खडा गर्नसक्छ ।
धन, सम्पत्ति गुमेको मान्छेले ब्यापारिक वा ब्यवसायिक क्षेत्रको बिश्वास जितेर पुनः सम्पत्ति आर्जन गर्नसक्छ । तर बिश्वास गुमेको मान्छेले फेरि बिश्वास आर्जन गर्नसक्ने आधार नै समाप्त हुन्छ । बिश्वास गुमाएको अबुझ मान्छेलाई कसैले भर गर्दैन र ऊ सँधै आफैं अभरमा पर्छ । बिनादर्ता सञ्चालनमा रहेका युट्युव च्यानल, फेसबुक, इन्स्टाग्राम, ट्वीटर, इमो, भाइबर, वीच्याट, म्यासेन्जर, टिकटक आदि सामाजिक सञ्जालहरु न्यून शुल्क लिएर दर्ता प्रक्रियामा आएपछि मात्र संचालन गर्न पाउने र न्यून शुल्क लिएर त्यसको बार्षिक नविकरण गर्ने ब्यवस्था राज्यका तर्फबाट हुनुपर्छ । यसो भएको खण्डमा गलत प्रचार गर्ने, फेक (नक्कली)आइडी बनाएर मानिसलाई सताउनेहरुमाथि राज्यका तर्फबाट निगरानी र नियन्त्रण गर्न सजिलो हुनेछ भने सरकारलाई पनि केही राजश्व रकम बृद्धि गर्न सहज हुनेछ । जसका कारण मानिसहरुलाई अनावश्यक दुःख दिएर सताउनेहरु हातोत्साही हुनेछन् र सर्वसाधारणले दुष्टमति भएकाहरुबाट पाउने सास्तीबाट मुक्ति पाउने थिए ।
( लेखक हुमागाँई जय लोकतन्त्र साप्ताहिक पत्रिकाका संस्थापक सम्पादक हुन् । )
