फोहोरी राजनीतिभित्रको सङ्लो सम्भावना

चरण प्रसाईं,

Electric Bulb  का आविष्कारक महान् वैज्ञानिक Thomas Alva Edison लाई कुनै बेला उनका …Too Stupid To Learn Anything Ú भन्दै कक्षाबाट निकालेका थिए रे ।

दुईपटकसम्म जागिरबाट “Too Unproductive” भन्दै फायर गरिएका उनको Stupidity र Productivity ले अन्ततः रातमा पनि संसारलाई झलमल्ल बनाइदियो । सायद उनले आकाशको सूर्य अनि धर्तीको जुनकिरीबाट सिके अनि त्यो सम्भव देखे । आज America ले प्रत्येक वर्ष केही पल बत्ती निभाउँदै उनलाई सम्झिन्छ रे । कल्पनामा रम्न खोज्ने मानवीय स्वभाव हो अनि त्यसलाई यथार्थमा बदल्ने मानवीय खुबी । सपना नदेखिँदा हुन् त सायदै यो विपना यति रंगिन हुन्थ्यो । सपना पनि विपनालाई रंग्याउने खालका छन् ।
सम्भावनाले भरिपूर्ण हाम्रो देश नेपालमा एकदिन यो घुमाउरो भूमिमा लामा–छोटा Rail दौडिन सक्छ । १००००Megawaatविद्युत हाम्रै नदीबाट उत्पादन हुनेछ अनि फेरि त्यो बिजुली बेचेर अझै ४०००० मेगावाट बिजुली निकाल्न सकिन्छ । त्यो पैसाले Bullet train, ३०० km/ hr speed को Train  । चितवन र झापाको बालुवा चालेर सुनको भाउ, जुम्ला र हुम्लाको स्याउको मिठो भाउ, पर्यटक आकर्षण गर्ने ठाउँ, हाम्रै चुरे Range मा Petroleum र Natural Gas  छ । त्यो निकाल्नुपर्छ र महाभारत Range को Minerals -Gold, silver ,Iron, Nickel, Cobalt  पनि उत्खनन् गर्नुपर्छ ।Train हुँदै Mineral हरु आफ्नै पानीजहाजमा राखेर तेस्रो मुलुकमा समेत पुर्याएर बेचौंला । ६ वर्षदेखि Saudi, Quatar  को तातो बालुवामा पहेँलो टोपी लगाई फलामको iron बोकी रहेको तनहुँको हरिआमाले पकाएको गुन्द्रुक खाई ढाका टोपीमा सजिएर आफ्नै माटोमा Train खन्ने दिन, रोशन Train  को Driver  अनि सनिष पानीजहाजको Captain । त्यो दिन नेपालीले Dv मा भन्दा बढी CV मा विश्वास गर्नेछन् र, बुद्धको देशले सगरमाथाको उचाई चुम्नेछ । टाढा होला तर, असम्भव छैन भनेर हामी सम्भावनाको सपना देख्छौं, जुन सम्भव पनि छ तर यहाँ देश बनाउने हाम्रा नेता भ्रष्टाचारी, काम नलाग्ने भएर निक्लिन्छन्, राजनीति फोहोरी छ, देशमा सम्भावनाको खोजी हुँदैन, कुर्सीको खोजी हुन्छ, देशमा भ्रष्ट र दलालहरुको जरा गडेको छ ।
नीति, नियम, सहमति, सहकार्य, वार्ता, आन्दोलन, बैठक जारी, निष्कर्षविहीन, क्रान्ति,

जिम्मेवारजस्ता शब्द सुन्दा–सुन्दै यहाँ कैयौं दशक बितिसक्यो, नेपाली युवाको कपाल फुलिसक्यो अझै देशमा उही System, राजनीतिक आडमा, त्यही पुरानै Party Schooling मा हुर्केर त्यही प्रवृत्ति देखिन्छ युवाहरुको leadership मा । योबेला आफ्नो नेतृत्वको कार्य शैलीलाई पारदर्शी र जवाफदेही बनाउन प्रश्न गर्न अग्रसर बन्नुपर्नेमा युवाहरुले अझै पुज्ने बानी छोडेका छैनन् । योभन्दा बिडम्बना अरु के हुनसक्ला र ? नेपाली राजनीतिमा कहिल्यै नदेखिएको Non political युवा जमात धेरै जसो १८ देखि ३० वर्ष सम्मका youth सडकमा केहीसमय अगाडि ओर्लिएका थिए– Enough is Enough भन्दै सरकारलाई खबरदारी गर्न । समय–समयमा युवाहरु Social media  बाटै आक्रोश, असन्तुष्टि र ऐक्यबद्धता जनाउँदै सडकमा समेत उत्रिने गरेका छन् ।
नेपाल एउटा सुन्दर देश हो र रहिरहनेछ तर, बिडम्बना देशका केही फोहोरी राजनीतिक नेताहरुका कारण आज हाम्रो देश दुर्गन्धित छ । जनताको मनमा यी प्रवृत्ति र व्यवस्थाप्रति नै चरम वितृष्णा पैदा भएको छ । यो नाम मात्रको गणतन्त्र, नेपाली जनतालाई अहिले धोका भएको छ । नेपाली राजनीतिको फोहोरी खेलले नागरिकलाई दुःख दिइरहेको छ । यहाँ कुनै सम्भावनाको खोजी भएको देखिँदैन । कुर्सी र पदका लागि आन्दोलन मात्रै देख्न सकिन्छ । पछिल्लोसमय युवापुस्तामा निराशा बढ्दै गएको छ । द्रूत उपलब्धिको अभिलाषामा छट्पटिरहेका युवाहरु राष्ट्रिय राजनीतिका विषय र मुद्दाहरुबाट पर भाग्न खोज्दै छन् ।

बिडम्बना सरकारको यो पारा देखेर दिक्क भएका जुझारु ती मेहनती युवाहरु फेरि धमाधम Manpower र कन्सल्ट्यान्सीहरू धाउन थाल्नेछन् । देशमा बेरोजगार युवाहरुको जमात पनि ठूलो छ । शिक्षित बेरोजगार युवाहरु ठूलो संख्यामा छन् । बढ्दो बेरोजगारी समस्यामाथि सत्ताको फेरबदल र कुर्सीको होडबाजी र भ्रष्टाचारका कारण युवाहरु विदेशिन बाध्य छन् । दिनानुदिन बढ्दो बेरोजगारी समस्याले निराश भएका युवाहरु चौतर्फी भौंतारिरहेका छन् । देशमै स्वरोजगारको सृजना गर्नसक्ने हो भने युवाहरुले नेपाललाई स्विजरल्याण्ड बनाउनेछन् । यो सामथ्र्य पौरखी नेपाली युवाहरुमा छ । देशमा धेरै किसिमका व्यवस्थाहरु परिवर्तन भए तर सुशासन, विधिको शासन स्थापित हुन सकेन । देशमा कहिल्यै युवाको सम्भावनको खोजी हुनसकेन । मात्र खोजी भयो नेता र तिनका वरिपरी घुम्ने, आसेपासेको । स्वार्थको राजनीति र सत्ताको फेरबदलले देश तहसनहस बनाइयो । यसको जिम्मेवार देशको तालाचाबी लिएका नेताहरु नै हुन् भन्दा अप्ठ्यारो मान्नुपर्ने कुनै कारण नै छैन । नेपाली राजनीतिका खेलाडीहरु सधंै कोही भारत त कोही चाइनाको आडमा खेल्दै आएका छन् । कोही युरोप अमेरिकाकाबाट परिचालित हुने गरेका गाईंगुईं बेलाबखत चल्ने गरेको छ । तर, जनताले भने सधैं सास्ती मात्रै खेप्नुपरेको छ । पार्टीका कार्यकर्ता पनि समृद्धिका बाधक हुन्, किनभने उनीहरुको सधैं खराब नेता पुज्ने बानी छ । जसका कारण देश नै खतराको मोडमा आइपुगेको छ । एकातिर हाम्रो देशले अभिभावकत्व गुमाएको छ भने अर्कोतिर देश नै संकटको घेरामा बन्दी भएको अनुभूति हुन्छ ।

यो देशमा लक्ष्मीका भक्तहरु मात्रै छन्, कसरी भन्नु लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा जन्मेको देश पनि यही हो ? यो देशमा बुद्धुहरु मात्रै छन्, कसरी भन्नु गौतम बुद्ध जन्मेको देश पनि यही हो ? यो देश रसातलमा गयो, कसरी भन्नु ? सगरमाथा भएको देश पनि यही हो भनेर । शायद मान्छेको जस्तै देशको पनि भाग्य हुन्छ क्या रे । यो देशको पनि काँचुली फेरिएला, कुनै दिन ? सायद सम्भावना जीवित छ । अन्ततः पार्टी इतर बसेको र समाजमा रहेको ठूलो तप्कालाई देशप्रति आश्वस्त तुल्याउँदै, निरन्तर संवादका ढोकाहरु खोल्दै उनीहरुले राजनीतिप्रति देखाएको घृणित दृष्टिकोणलाई बदल्न सक्नुपर्छ । परिवर्तनको आभास बेग्लै हुन्छ, त्यो दिलाउन सक्नुपर्छ । वैचारिकतासँग युवापुस्तालाई जोड्न सक्नुपर्छ, माध्यमको रुपमा युवा अग्रसर हुनुपर्छ, सम्भावनाको खोजी हुनुपर्छ । देशले असल अभिभावक खोजेको छ । विकृत राजनीतिको दृश्यलाई स्वच्छ बनाउन भूमिका अहम् छ । त्यसका निम्ति सबै देशभक्तहरु एक ढिक्का भएर निरन्तर जाग्नुको विकल्प पनि त छैन ।
Charanprasai12@gmail.Com